Ο

ι εξελίξεις των τελευταίων ημερών ήταν ραγδαίες και, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, όλα έδειχναν ότι οδεύουμε σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Έστω και υπό πίεση, έστω και στο άκρον άωτον της κρίσης, το πολιτικό σκηνικό αλλάζει, δίνοντας κάποιες (πολύ) αμυδρές ελπίδες για τις μελλοντικές μας συμπεριφορές. Αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε πώς φτάσαμε μέχρι εδώ...

Ο πρωθυπουργός, εν στενώ κύκλω, αποφάσισε και ανακοίνωσε δημοψήφισμα για την επικύρωση της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου, αυτήν για την οποία επαιρόταν μία εβδομάδα πριν. Δεν θεώρησε σκόπιμο ούτε να το θέσει απλώς ως πρόθεση πριν από τη σύνοδο της Ε.Ε., ούτε να το συζητήσει με τα στελέχη της κυβέρνησής του (και δεν εννοούμε κάτι σαν open government), ούτε να σκεφτεί τι μπορούσε να προκαλέσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο η απόφαση αυτή.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέμενε στο επιχείρημά του ότι αυτός θα διαπραγματευόταν καλύτερα με τους Ευρωπαίους και γι' αυτό έπρεπε να προκηρυχθούν εκλογές. Απέφευγε επιμελώς να εξηγήσει τι ακριβώς θα διαπραγματευόταν με μεγαλύτερη επιτυχία, την ώρα που η χώρα είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη (προφανώς δεν του έλεγε τίποτα το γεγονός ότι οι ανακοινώσεις για τους μισθούς και τις συντάξεις θυμίζουν τις παλιές της ΕΥΔΑΠ για τη στάθμη του νερού στη λίμνη του Μαραθώνα). Επίσης, δεν του έλεγε τίποτα ότι οι εταίροι της Ε.Ε. συνιστούν πολιτική συνεργασία: προφανώς το θέμα είναι ποιος σου λέει κάτι, όχι τι σου λέει, άρα καλύτερα να δεχτούμε ανοησίες από Έλληνα παρά σωστά από Γερμανό. Είναι θέμα πατριωτισμού.

Πολιτικός αρχηγός έλεγε όχι στο δημοψήφισμα (και ζητούσε εκλογές) διότι, μεταξύ άλλων, στο δημοψήφισμα «φαλκιδεύονται» οι απόψεις καθώς δεν γίνεται σαφές ποιος λέει «ναι» ή «όχι» και γιατί. Ο δικηγόρος του διαβόλου εδώ αλλάζει επάγγελμα καθώς κατανοεί πλέον γιατί στην (άλλοτε) χώρα-πρότυπο δεν γίνονταν εκλογές: για να μην μπερδεύονται οι απόψεις. Έτσι, αποφάσιζε ο αρχηγός μόνος του. Οπότε θα πρέπει να κάνουμε εκλογές για να κατανοήσουμε γιατί είναι επιζήμιες και πρέπει να τις αποφεύγουμε (εφόσον βεβαίως ψηφίσουμε το σωστό κόμμα - που είναι μόνο ένα).

Άλλος πολιτικός αρχηγός, που κινείται με άνεση παντού και το κόμμα του έχει προφίλ συναινετικής πολιτικής δύναμης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον (και επερωτήσεις στη Βουλή) για τους «αεροψεκασμούς με ηλιθιογόνα», έσπευσε να μας καταγγείλει ότι η Μέρκελ έχει συγκεκριμένη προτίμηση για τη θέση του Έλληνα πρωθυπουργού σε κυβέρνηση σωτηρίας. Και εδώ έχουμε πατριωτισμό αντίστοιχο αυτού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επιπλέον, όμως, επειδή με τον συγκεκριμένο πολιτικό που θέλει η Μέρκελ, υπάρχει διαφορά στην αντίληψη της έννοιας «σοβαρότητα», τον βαφτίζουμε εγκαίρως κάτι που μοιάζει ή θα ακουστεί σαν «δωσίλογος» για να έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να παίξουμε εμείς που αντιλαμβανόμαστε τη «σοβαρότητα» κάπως εναλλακτικά.

Όλοι οι προαναφερθέντες (ζητούμε συγνώμη απ' όσους παραλείψαμε - και είναι αρκετοί ακόμη) αγωνιούν για τον ελληνικό λαό. Ο οποίος θεωρεί ότι το δίκιο του, τα αιτήματά του, η αγωνία του για το μέλλον, εκφράζεται υπέροχα με τη μούντζα του μαθητή σε επισήμους στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Χωρίς να ρωτήσει βεβαίως ποιος στην ευχή εξέλεγε όλους αυτούς που τον κυβερνούσαν και με τι αντάλλαγμα. Το οποίο αντάλλαγμα (επειδή κάποτε όλα πληρώνονται...) έγινε αντίτιμο. Γιατί όπως φαίνεται, αυτό είναι το πρόβλημα. Και, όπως γινόταν στις καλές πρωτόγονες κοινωνίες, όταν ο αρχηγός δεν έπιανε πια μαμούθ, τον έτρωγαν. Γι' αυτό και ψηφίζουμε όποιον μας τάζει μαμούθ.

Ίσως όλα τα προηγούμενα να είναι υπερβολικές αντιδράσεις και υπερβολικά σχόλια, που γεννά η κρίση. Και, ναι, θα ήταν πολύ λογικό να τα αφήσουμε και να συζητήσουμε πρακτικά, για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ευθύνες πολιτικών, ψήφους εμπιστοσύνης, κρίσεις στην οικονομία, σχέδια διάσωσης, ακόμα και για το χρηματιστήριο. Αλλά καλό είναι θυμόμαστε ότι στη βάρκα αυτή είμαστε παρέα. Κι ότι, αν συνεχίσουμε με τις ίδιες νοοτροπίες, κάποτε θα μπορούμε να λέμε περήφανα «μαζί τη βουλιάξαμε».