T

ο παζλ της κρίσης στην ελληνική οικονομία είναι πολυσύνθετο, αλλά δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι ένας από τους βασικούς πυλώνες του είναι οι τράπεζες. Ξαφνικά (ή λιγότερο ξαφνικά, για τους πιο δύσπιστους), ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια της οικονομίας της χώρας μέχρι το 2007, με σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης, με επέκταση στις διεθνείς αγορές και με σημαντικό γενικά ρόλο στην «άνθησή» της, έχει βρεθεί μετέωρο. Τόσο μετέωρο όσο και αυτή η «άνθηση»...

Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν μπορεί κανείς να μιλά για σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς στον κλάδο, όμως όλοι συμφωνούν πως τα πόδια της ανάπτυξης των τραπεζών ήταν πήλινα. Και τώρα έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Για την ακρίβεια, έχει έρθει η ώρα όπου το τοπίο στον κλάδο θα σχηματιστεί από την αρχή.

Όμως, υπάρχει μία σημαντική ιδιαιτερότητα, η οποία πιέζει ιδιαίτερα τις εξελίξεις και τις καταστάσεις: ο ρόλος των πιστωτικών ιδρυμάτων παραμένει κεντρικός στην ελληνική οικονομία και, όσο αυτά αργούν να ανακάμψουν (ή έστω να τεθούν σε συνθήκες ομαλής λειτουργίας), τόσο θα υποφέρει μαζί τους και η αγορά.

Το ίδιο -και πολύ περισσότερο ίσως- ισχύει για το χρηματιστήριο. Η πάλαι ποτέ ατμομηχανή πάει εδώ και πολύ καιρό με την... όπισθεν, συμπαρασύροντας τα πάντα και οδηγώντας τον Γενικό Δείκτη στα επίπεδα της προηγούμενης... χιλιετίας.

Καθώς, όμως, οι εξελίξεις για μια σειρά θέματα που αφορούν στον κλάδο τρέχουν ταχύτατα και το τοπίο αναμένεται να ξεκαθαρίσει μέχρι το τέλος του έτους, το Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11) εύλογα επικεντρώνεται στον ελληνικό τραπεζικό κλάδο, για να εξετάσει αναλυτικά πώς εξελίσσονται κάποια ζητήματα (το κόστος από το ξεκαθάρισμα των ομολόγων λ.χ.) και να αποτυπώσει την τάση που διαμορφώνεται στην αγορά.

Παρότι οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, έχουν ήδη δρομολογηθεί (εξ ανάγκης...) μεγάλες αλλαγές. Όσο πιο γρήγορα κατακάτσει η σκόνη, τόσο το καλύτερο για τον κλάδο και την οικονομία. Σε τελική ανάλυση, το πραγματικό στοίχημα είναι να είναι υγιέστερος και αποδοτικότερος ο επόμενος γύρος ανόδου...