Οικογενειακές υποθέσεις...

Η περίπτωση της αύξησης κεφαλαίου της ΑΤΕbank απέδειξε για μία ακόμη φορά την έλλειψη βάθους που διακρίνει το ελληνικό χρηματιστήριο, όταν η θεωρητική τιμή του δικαιώματος ξεπερνούσε τα δύο ευρώ και η αποτίμησή του στο ταμπλό του Χ.Α. ήταν κολλημένη στο ένα ευρωλεπτό, ελλείψει ενδεχομένως κατώτερης αποτίμησης.

Και αν αυτό συμβαίνει σε μετοχή τράπεζας, ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα στους περισσότερους τίτλους της περιφέρειας που επιδιώκουν να ενισχυθούν κεφαλαιακά. Πρώτα απ' όλα, συνήθως η τιμή διάθεσης των νέων μετοχών είναι πολύ υψηλότερη από την τρέχουσα χρηματιστηριακή, με συνέπεια το ποσοστό κάλυψης της έκδοσης να αποτελεί... οικογενειακή υπόθεση (βλέπε βασικός μέτοχος και οι συν αυτώ), ή υπόθεση των τραπεζών.

Δεύτερον, το γεγονός ότι γίνεται μια αύξηση σε τιμή π.χ. διπλάσια από την τρέχουσα χρηματιστηριακή, και μάλιστα οι βασικοί μέτοχοι δεσμεύονται ότι θα την καλύψουν, δεν οδηγεί προς τα πάνω την τιμή του τίτλου, αν και θεωρητικά θα έπρεπε.

Τρίτον, η τιμή της μετοχής δεν ανεβαίνει ακόμη και όταν στη χρηματιστηριακή πιάτσα ακούγονται σενάρια για κάλυψη της έκδοσης από στρατηγικούς και λοιπούς επενδυτές (ακόμη και ονόματα που κατά το παρελθόν μόνο το άκουσμά τους αρκούσε για να ξεκινήσει ένα γερό χρηματιστηριακό ράλι).

Όλοι ήθελαν την αναβολή

Kανέναν ουσιαστικά δεν εξέπληξε και καμία αντίδραση δεν προκάλεσε η απόφαση για νέα παράταση απαγόρευσης των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, καθώς όλοι την ήθελαν: Οι οφειλέτες στις τράπεζες, προκειμένου να μη χάσουν το σπίτι τους.

Οι τράπεζες, γιατί θα έβγαιναν τόσο πολλά ακίνητα προς πώληση ώστε θα ήταν αμφίβολο πόσα θα μπορούσαν να πουληθούν και σίγουρα θα ασκούνταν σημαντικές πιέσεις στις τιμές των ακινήτων. Ούτε φυσικά και οι παράγοντες της αγοράς ακινήτων θα ήθελαν ένα ακόμη αρνητικό νέο, πέρα από τα άδεια ακίνητα και την ολοένα και βαρύτερη φορολογία.