Α

υτό τo αγγλοσαξονικό απόφθεγμα ελάχιστα εφαρμοζόταν ως τώρα από τις ελληνικές τράπεζες, ιδίως τις κρατικές, οι οποίες επί δεκαετίες είχαν μετασχηματιστεί σε "εργαλεία άσκησης πολιτικής" από την πλευρά του κράτους, δηλαδή της εκάστοτε κυβέρνησης.

Η κατάσταση σήμερα είναι πολύ διαφορετική. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κινείται σε καθεστώς διεθνοποιημένου ανταγωνισμού, ενώ δεν υπάρχουν πιθανότητες ανάληψης επιχειρήσεων από το Δημόσιο.

Οι ίδιες οι τράπεζες, ως εισηγμένες σε μια ώριμη αγορά, είναι υποχρεωμένες να υιοθετήσουν τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα και εν συνεχεία τους Κανόνες Βασιλεία ΙΙ, που αλλάζουν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο ελέγχεται ο χρηματοπιστωτικός κίνδυνος και υπολογίζονται οι επισφάλειες, άρα και η επάρκεια των ιδίων κεφαλαίων.

Οι μόνοι που δεν φαίνεται να το έχουν ακόμη αντιληφθεί, είναι ορισμένοι επιχειρηματίες, οι οποίοι εμφανίζονται σε πολλές περιπτώσεις είτε να ελπίζουν στον "από (κρατικής) μηχανής Θεό" είτε στην απροθυμία των τραπεζών να τους φέρουν σε άλλου τύπου διαδικασίες που προβλέπονται νομικά, πλην όμως έχουν πολλάκις αποδειχτεί "δύσχρηστες", όπως, για παράδειγμα, τα άρθρα 44-45 του νόμου 1982/1990.

Από την άλλη, είναι αποδεδειγμένο ότι η ύπαρξη επιχειρήσεων με βαρύτατη "ασθένεια" απλώς λειτουργεί μεταδοτικά στον κλάδο γενικότερα, διότι νοθεύει τους όρους του ανταγωνισμού και έτσι φτάνει να "νοσεί" ο κλάδος στο σύνολό του.

Υπάρχουν λύσεις που να διασφαλίζουν θέσεις εργασίας και λύσεις επιβίωσης; Σαφώς και υπάρχουν, μόνο που προϋποθέτουν νέες, ευέλικτες και αποτελεσματικές νομικές ρυθμίσεις (όπως αυτές του chapter 11 της αμερικανικής νομοθεσίας) και "τεχνοκρατική" αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Ίσως αυτό, με δεδομένες τις υπάρχουσες συνθήκες στην ελληνική οικονομία, είναι ένα ζήτημα στο οποίο η κυβέρνηση πρέπει να δείξει τάχιστα το "καλό" της πρόσωπο (άρθρο σελ. 10, "Τα δύο πρόσωπα της κυβέρνησης").

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ορισμένα φαινόμενα δεν είναι "τυχαία" στην Ελλάδα. Τόσο ο όμιλος Λαναρά (Cover Story) όσο και ο όμιλος Αλλαμανή (οι εργαζόμενοι στην ANKER -πρώην Αλουμίνιο Αττικής- έχουν κάνει επίσχεση εργασίας) απέσπασαν τεράστια κεφάλαια από τη χρηματιστηριακή αγορά το 1999-2000, κι όμως βρίσκονται τώρα, πέντε χρόνια αργότερα, να έχουν πολύ μεγάλες υποχρεώσεις και προβλήματα ρευστότητας.

Ομοίως και στον χώρο των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών, που βρέθηκαν περίπου την ίδια περίοδο σε μια άλλη "φούσκα", αυτή των προσδοκιών για υπέρογκα τηλεοπτικά δικαιώματα και οικονομικά αποτελέσματα τύπου... "καμπιονάτο" και βρετανικού πρωταθλήματος. Κι εκεί οι προσδοκίες αντικαταστάθηκαν από μεγάλα χρέη, τα οποία καλείται να "ρυθμίσει" η κυβέρνηση (σελ. 36).

Είναι μάλλον σαφές, λοιπόν, ότι πίσω από τα λαμπερά ονόματα "ιστορικών συλλόγων" και "επώνυμων βιομηχανιών" με παράδοση ή χωρίς, εισηγμένων και μη, κρύβονται υποθέσεις επιχειρηματικής αποτυχίας, λαθών και σε κάποιες περιπτώσεις αλόγιστων ή και παράτυπων πρακτικών.

Το ερώτημα είναι αν ο Έλληνας φορολογούμενος και οι Έλληνες μέτοχοι (στην περίπτωση των εισηγμένων τραπεζών) θα κληθούν τελικά όχι απλώς να πληρώσουν τα λάθη, αλλά και να χρηματοδοτήσουν την επανάληψή τους στο μέλλον, ή θα υιοθετηθούν ρεαλιστικές προτάσεις που θα δίνουν πραγματικές λύσεις στα προβλήματα.