O

ύτε πέντε χρόνια δεν έχουν περάσει από τότε που ο κ. Θωμάς Λαναράς υποσχόταν στους επενδυτές, που κρέμονταν από τα χείλη του, ότι ακόμη και το... σύμπαν θα συνωμοτήσει υπέρ των σχεδίων του. Κι όμως, τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ των αυξήσεων κεφαλαίου "εξανεμίστηκαν", οι χρηματιστηριακές αποτιμήσεις "ξεφούσκωσαν" τελείως και έμειναν οι υποχρεώσεις και τα αιτήματα στις τράπεζες να συνοδεύουν τις τεράστιες εταιρικές ζημίες των τελευταίων ετών.

Ποιος φταίει; Σίγουρα όχι μόνον η... κλωστοϋφαντουργία.

Ο κ. Λαναράς ζητάει τώρα μια ακόμη χρηματοδοτική "ανάσα", επικαλούμενος την κρίση στον κλάδο, ενώ 3.800 εργαζόμενοι, και πολλοί περισσότεροι επενδυτές, παρακολουθούν τις εξελίξεις με δικαιολογημένη αγωνία.

Όποια κι αν είναι η κατάληξη των σκληρών διαπραγματεύσεων, ο μύθος έσβησε και έμειναν οι "κίνδυνοι" του επιχειρηματικού και χρηματιστηριακού "παιχνιδιού" των προηγούμενων ετών. Κίνδυνοι που δεν μπορούν πλέον να αγνοηθούν από τους τραπεζίτες, εν έτει 2004.

Ίσως μια ψυχρή καταγραφή των γεγονότων, των αριθμών και των δηλώσεων που έγιναν στο παρελθόν μπορεί να εξηγήσει πώς φτάσαμε στην υφιστάμενη κατάσταση, από την οποία προκύπτουν και οι ευθύνες που - όπως άλλωστε και η δόξα- ανήκουν πάντα στους ηγέτες. Στους πρωταγωνιστές του "δράματος", ακόμη κι αν αυτό είναι επιχειρηματικό.