A

φού πλέον ξεφούσκωσε και το σίριαλ «Έκτη δόση» με το... ξεχειλωμένο επεισόδιο «Υπογράφω χωρίς υπογραφή» (όχι, δεν έπαιζε ο Τσακ Νόρις), εκόντες άκοντες επιστρέφουμε στα ουσιαστικά. Όπως όλα δείχνουν, η τρόικα θα εκταμιεύσει τις επόμενες μέρες το ποσό της έκτης δόσης και η Ελλάδα αποφεύγει τα χειρότερα. Τα αποφεύγει, αλλά δεν τα γλιτώνει. Κι όχι γιατί το κακόγουστο πολιτικό-κομματικό μας σίριαλ θα επιστρέψει με νέα επεισόδια, αλλά γιατί τα πραγματικά προβλήματα παραμένουν, όσο κι αν επιμένουμε (και επιμείνουμε) να τυρβάζουμε με διάφορα ανούσια.

Ο Μπιλ Κλίντον θα το έθετε πολύ απλά: «It's the banks, stupid». Γιατί αν το Δημόσιο είναι το ένα μεγάλο σκέλος του ελληνικού προβλήματος (το οποίο ελέω τρόικας κάπως το αγγίζουμε και κάποια πράγματα έχουν δρομολογηθεί), το άλλο είναι η αγορά. Και η αγορά περνά από τις τράπεζες. Κι εδώ σκοντάφτουμε σε έναν «άγνωστο χι» μιας πάρα πολύ δύσκολης εξίσωσης.

Τα χρόνια της (όποιας και όπως) ανάπτυξης οι τράπεζες είχαν καθοριστικό ρόλο. Θα μπορούσε κανείς αβίαστα να τις κατηγορήσει για την πολιτική τους (αλόγιστη επέκταση, υπέρμετρος δανεισμός) κι άλλο τόσο αβίαστα να τις υπερασπιστεί (τα ίδια ακριβώς γίνονταν σε όλο τον δυτικό κόσμο), αλλά το θέμα δεν είναι ο καταλογισμός ευθυνών. Το θέμα είναι ότι σε μια οικονομία που βρίσκεται για πέμπτη χρονιά σε ύφεση, που ο κεντρικός σχεδιασμός βρίσκεται στο σημείο μηδέν και που χρειάζεται άμεση επανεκκίνηση, οι τράπεζες δεν μπορούν να είναι παρούσες.

Κι αυτό γιατί δεν έχουν τα κεφάλαια να είναι παρούσες, γιατι κινδυνεύουν να μη βρίσκουν σε λίγο καιρό καθόλου κεφάλαια, γιατί δεν ξέρουν επί της ουσίας ποιοι είναι οι μέτοχοί τους, δεν ξέρουν γενικώς πόσες και με ποια μορφή θα υπάρχουν. Αυτά (και πολλά άλλα - που εκτίθενται αναλυτικά στο Cover Story του «Μ») είναι ζητήματα που θα απαντηθούν μέσα στο επόμενο εξάμηνο - οκτάμηνο. Μέχρι να απαντηθούν, όμως, η αγορά θα έχει μπροστά της έναν ανυπέρβλητο σκόπελο για να ανακάμψει. Και, σε τελική ανάλυση, είναι η πίεση χρόνου αυτή που κάνει την παρτίδα πόκερ πολύ σκληρή.