A

πό τα μέσα Οκτωβρίου η χώρα ζούσε στους ρυθμούς μιας ιλαροτραγωδίας. Ουσιαστικά χρεοκοπημένοι και με μόνη ουσιαστική ελπίδα την άμεση διασωλήνωση με το ευρωπαϊκό σύστημα βοήθειας, βλέπαμε ένα πρωτοφανές πολιτικό παζάρι με αφορμή διάφορα «ορόσημα». Στην αρχή ήταν η σύνοδος της 26ης Οκτωβρίου, μετά η σύνοδος του G20 στις Κάννες και η περιπέτεια με το δημοψήφισμα, τέλος ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας έπειτα από πενθήμερο ήξεις - αφήξεις.

Στο διάστημα αυτό τα είδαμε όλα: τους Ευρωπαίους να πιέζουν απροκάλυπτα και σχεδόν σκαιά, τα χρηματιστήρια να άγονται και να φέρονται από τις ειδήσεις από την Αθήνα, τα κόμματα να παζαρεύουν για θέματα άνευ ουσίας προσπαθώντας να πετάξουν την μπάλα (μαζί και την ευθύνη) στην εξέδρα αναζητώντας την πανάκεια στις εκλογές... Και, κυρίως, είδαμε τη βίαιη αντίδραση των «βαθέων» κομμάτων στην προσπάθειά τους να επιβάλλουν ξανά τη δική τους παρουσία και λογική (στο πώς αποφασίστηκε το δημοψήφισμα αλλά και στα πρόσωπα που προτείνονταν για το αξίωμα του -κοινής αποδοχής- πρωθυπουργού.

Αλλά, θα μπορούσε να πει κανείς, «When the going gets European, the European get going»: όταν τα προβλήματα γίνονται ευρωπαϊκά, είναι η ώρα των Ευρωπαίων. Η επιλογή του κ. Λουκά Παπαδήμου δείχνει ότι, έστω και την ύστατη ώρα, έστω και σε κάποιες μεμονωμένες ομάδες εντός και εκτός κομμάτων, έγινε αντιληπτή επιτέλους η ανάγκη για έναν νέο τρόπο άσκησης πολιτικής.

Γιατί, ανεξάρτητα από τις περγαμηνές του κ. Παπαδήμου, ανεξάρτητα από αυτά που θα επιτύχει, το βασικό πρόβλημα της χώρας αποδεικνύεται η «διχασμένη προσωπικότητα», ένας διχασμός που διαρκεί από το... 1821, η κλασική διαμάχη των φραγκοφορεμένων με τους φουστανελάδες, αυτών που θέλουν Δύση με αυτούς που... μένουν Ελλάδα, αυτών που βλέπουν πρόοδο αν απεκδυθούμε τα «βαλκανικά» μας χαρακτηριστικά με αυτούς που βλέπουν πρόοδο στην παράδοση.

Μέχρι τώρα, καλώς ή κακώς, οι δεύτεροι κέρδιζαν άνετα. Τους διέφυγε, όμως, ότι αυτό, τα τελευταία 30 χρόνια, οφειλόταν κυρίως στον διαμοιρασμό ευρωπαϊκών χρημάτων (αλά ελληνικά) κι ότι αυτό είναι που τώρα σκάει. Οπότε... the European get going.

Θα αποδειχτεί αυτό αρκετό; Κατά πάσα πιθανότητα όχι, άλλωστε θα ήταν αφελές να υιοθετήσουμε συλλήβδην ή να απορρίψουμε τη μια από τις δύο τάσεις που περιγράψαμε. Αυτό που θα πρέπει να δεχτούμε είναι ότι δεν μπορεί να μένει η χώρα μετέωρη, με πολιτικάντικους αυτοσχεδιασμούς κι ότι πρέπει να εκκινήσουμε από νέα βάση, αρχικά σώζοντας οτιδήποτε κι αν σώζεται. Το τέλος αυτής της ιλαροτραγωδίας είναι μια καλή αρχή.