E

χει περάσει σχεδόν χρόνος από τότε που ο «Μ» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Match point». Πάλι κάποια Σύνοδο της Ε.Ε. περιμέναμε, πάλι προτάσεις είχαν πέσει σε κάποιο ευρω-τραπέζι, πάλι διαπραγματεύσεις γίνονταν, πάλι αντεγκλήσεις Παπανδρέου - Σαμαρά είχαμε. Και πάλι περιμέναμε κάποια οριστική απάντηση στα προβλήματα που μας ταλανίζουν και κάποιες γενναίες κινήσεις για να αρχίσει καινούργιο έργο.

Από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά αντίστοιχα «Match point». Και, τελικά, πάλι στα ίδια είμαστε, όπως ο Μπιλ Μάρεϊ στην ταινία «Η μέρα της μαρμότας», που ξυπνούσε για να ανακαλύψει ότι ζει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, χωρίς να μπορεί να ξεφύγει. Η (πολύ μεγάλη) διαφορά είναι ότι η δική μας μέρα είναι τραγική. Με την κρίση και την ύφεση να συμπληρώνουν 3 χρόνια, οι πιο πολλοί έχουν περάσει την κόκκινη γραμμή και οι υπόλοιποι στέκονται πάνω της.

Ίσως ακουστεί οξύμωρο, αλλά υπάρχει η πιθανότητα να βρισκόμαστε πιο κοντά σε (μια κάποια...) λύση ακριβώς επειδή τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει γίνει ακόμα πιο ορατός ο κίνδυνος να μεταδοθεί η κρίση στους «ισχυρούς» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτό αποτυπώνεται και στην πορεία των χρηματιστηρίων. Ειδικά στην Ελλάδα, η οικονομία έχει παγώσει παντελώς, ενώ και οι πολίτες φτάνουν στο μη περαιτέρω, όπως προμηνύει (μεταξύ άλλων) η έκρηξη της ανεργίας.

Την ίδια ώρα, οι Έλληνες πολιτικοί εμφανίζονται κατώτεροι των περιστάσεων: ο πρωθυπουργός καλεί σε συστράτευση ξανά (καθώς οι κυβερνητικές παλινωδίες σε μια σειρά από μέτρα δεν φέρνουν φυσικά αποτέλεσμα...), ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να γίνει πρωθυπουργός (για να διαπραγματευθεί καλύτερα και να εφαρμόσει μέτρα οικονομικής ανάτασης από άλλες εποχές...), άλλοι ζητούν επιστροφή στη δραχμή (χωρίς βεβαίως να εξηγήσουν σε τι μεταφράζεται αυτό για όλους...), άλλοι άλλα... Και κανείς δεν συζητά ούτε προτείνει κάποια στρατηγική που σε βάθος χρόνου να θέτει την οικονομία σε υγιείς βάσεις. Διότι τελικά είναι πιο εύκολο να κάνεις κήρυγμα και διαγνώσεις εκ του ασφαλούς παρά να ριψοκινδυνεύεις να κινηθείς...

Μ' αυτά και μ' αυτά, η Ελλάδα ξαναδιδάσκει: μετά την απλή τραγωδία, υπάρχει και η τραγωδία διαρκείας. Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε αν υπάρχει και εδώ κάθαρση και λύση του δράματος. Από άλλους, όχι από εμάς.