«Κάηκαν» οι κόποι γενεών!

Το μεγάλο πρόβλημα της κρίσης δεν είναι μόνο η μείωση του ΑΕΠ, που θα φτάσει γύρω στο 15% κατά την τετραετία 2009 - 2012 ή, αλλιώς, γύρω στα 35 δισ. ευρώ. Πολλαπλάσιες απώλειες έχουν προκύψει από τις απώλειες στη συσσωρευμένη αξία του πλούτου της χώρας. Με άλλα λόγια, όπως ειπώθηκε, κινδυνεύουμε να δούμε τους κόπους δεκαετιών να χαραμίζονται!

Ενώ λοιπόν οι απώλειες από το ΑΕΠ εκτιμώνται, όπως αναφέραμε, γύρω στα 35 δισ. ευρώ:

-Οι μέχρι τώρα απώλειες των Ελλήνων (επαναλαμβάνουμε, των Ελλήνων και όχι των ξένων επενδυτών) υπολογίζονται περί τα 75 δισ. ευρώ!

-Αν δεχτούμε την έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος, με βάση την οποία το 2009 η αξία των ιδιωτικών ακινήτων της χώρας ήταν κοντά στο 1 τρισ. ευρώ, και αν υποθέσουμε μείωση στις τιμές των ακινήτων της τάξεως του 15% (όσο περίπου εκτιμά η ΤτΕ), τότε μιλάμε για απώλεια 150 δισ. ευρώ από τις αρχές του 2010 έως και τα μέσα του 2011. Απώλεια που ενδεχομένως να έχει λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις με την επιβολή της νέας διετούς «έκτακτης» εισφοράς στα ακίνητα και το βάθεμα της ύφεσης.

-Οι τιμές των ελληνικών ομολόγων έχουν υποχωρήσει κατά περίπου 50%, με αποτέλεσμα οι επενδυτές ομολόγων, οι κάτοχοι μεριδίων αμοιβαίων κεφαλαίων, πολλοί από τους κατόχους ασφαλιστικών συμβολαίων, οι ίδιες οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι τράπεζες κ.λπ. να έχουν υποστεί σημαντικότατες απώλειες. Μόνο οι τράπεζες αναμένεται να γράψουν απώλειες 7 δισ. ευρώ από την ένταξή τους στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων PSI...

-Σημαντικές απώλειες σημειώνουν τα νοικοκυριά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα όταν ρευστοποιούν μαζικά παλαιά ασφαλιστικά συμβόλαια, ή όταν πουλάνε τα παλιά τους κοσμήματα κ.λπ.

Το πινγκ πονγκ συνεχίζεται

Για πινγκ πονγκ μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης είχαμε γράψει την προηγούμενη εβδομάδα και την εβδομάδα που πέρασε είδαμε το... παιχνίδι να συνεχίζεται. Πριν από την υπογραφή του μνημονίου στείλαμε την μπάλα στην Ευρώπη, ζητώντας το περιβόητο «περίστροφο».

Μας το έστειλαν μεν, αλλά άδειο. Στη συνέχεια τους ζητήσαμε «σφαίρες» και μας έστειλαν το μνημόνιο. Το μνημόνιο δεν έφτανε και έπρεπε να πάμε τουλάχιστον ένα βήμα παραπέρα, οπότε πήραμε τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Σταθερότητας και πετάξαμε το μπαλάκι στην Ευρώπη.

Η Ευρώπη μας επέστρεψε το μπαλάκι (καλώντας μας να πάρουμε επιτέλους τα απαιτούμενα μέτρα) μέσα από τις αποφάσεις της ευρωπαϊκής συνόδου στις 21 Ιουλίου. Εμείς, από την πλευρά μας, μέτρα δεν πήραμε και, όταν είδαμε πως η τρόικα δεν παίζει, σπεύσαμε ανήμερα της ΔΕΘ να ανακοινώσουμε πρόσθετους φόρους και να ξαναστείλουμε έτσι το μπαλάκι στην Ευρώπη.

Οι Ευρωπαίοι δεν δέχτηκαν το μπαλάκι και ζήτησαν πολύ περισσότερα, με αποτέλεσμα να μιλάμε για δεύτερο πακέτο έκτακτων μέτρων, μία μόλις εβδομάδα αφού ανακοινώθηκε το προηγούμενο. Και όταν ανακοινώθηκε το νέο πακέτο, άρχισαν μόλις την επόμενη μέρα οι συζητήσεις για... πιο νέο πακέτο!

Το μεγάλο ζητούμενο σ' αυτό το ιδιότυπο πινγκ πονγκ είναι κατά πόσον καθεμία από τις δύο πλευρές θέλει να λύσει το πρόβλημα με ρεαλιστικό τρόπο. Δηλαδή, σε ποιον βαθμό η ελληνική πλευρά είναι διατεθειμένη να δεχτεί να ζήσει φτωχότερα -ή ακόμη και πολύ φτωχότερα- σε σχέση με το παρελθόν, για να ελπίζει πως κάποτε θα λύσει το πρόβλημα χρηματοδότησής της. Και κατά πόσον η Ευρώπη είναι διατεθειμένη να βάλει το χέρι στην τσέπη και να συμβάλει ουσιαστικά στην επίλυση του ελληνικού προβλήματος.

Πολύ φοβούμαστε ότι η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι αρνητική και πως, χωρίς τα δύο μέρη να αλλάξουν τις απόψεις τους, λύση δεν πρόκειται να βρεθεί. Απλώς θα βλέπουμε, όπως μέχρι σήμερα, ένα πινγκ πονγκ μεταβίβασης των ευθυνών από τη μία πλευρά στην άλλη.