Υπουργοί-συνδικαλιστές
στον ρόλο του χρηματιστή!

«Με ιδιαίτερα έντονη ανησυχία αλλά και οργή διαπιστώνουμε μια συστηματική προσπάθεια απαξίωσης της μετοχής της ΔΕΗ, η οποία είναι ηλίου φαεινότερον ότι αποτελεί αντικείμενο συστηματικής υποτιμητικής κερδοσκοπίας», αναφέρει η επιστολή της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που εστάλη στον υπουργό Οικονομικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο.
Βέβαια, το κεντρικό συνδικαλιστικό όργανο της ΔΕΗ στη συνέχεια της επιστολής δεν παρουσιάζει κανένα αποδεικτικό στοιχείο ικανό να στηρίξει όσα υποστηρίζει και περιορίζει τα επιχειρήματά του στην υποαπόδοση του τίτλου έναντι του Γενικού Δείκτη το διάστημα 26 Ιουλίου - 10 Αυγούστου (-20,4% έναντι -15,4%) καθώς και στο ότι η χρηματιστηριακή αξία της ΔΕΗ αποτιμάται πολύ πιο κάτω από τα ίδια κεφάλαιά της (αυτό άλλωστε συμβαίνει στη συντριπτική πλειονότητα των εισηγμένων).
Εύλογο είναι, θα πείτε, μια συνδικαλιστική οργάνωση να ενδιαφέρεται για την τιμή της μετοχής της εταιρείας στην οποία εργοδοτείται. Όμως, είναι άλλο να δηλώνει τον προβληματισμό της και να καλεί την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς να ερευνήσει το θέμα και άλλο να συμπεριφέρεται σαν χρηματιστηριακή (αποτιμώντας μετοχές) ή σαν δικαστής που έχει ήδη διαμορφώσει άποψη.
Βέβαια, ρόλο χρηματιστηριακής εταιρείας, πέρα από τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, έχουν αναλάβει και πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι, οι οποίοι, με μόνο επιχείρημα πως οι τιμές των «κρατικόχαρτων» είναι πολύ χαμηλότερες σε σχέση με το παρελθόν, τις αξιολογούν ως πολύ φθηνές και συμπεραίνουν έτσι πως το σενάριο της ιδιωτικοποίησής τους στην ουσία είναι «ξεπούλημα»...

Υ.Γ.: Αν κάποιος πιστεύει πως οι τιμές των μετοχών είναι τόσο πολύ υποτιμημένες, δεν έχει παρά να βάλει το χέρι στην τσέπη και να αγοράσει.

Τραπεζίτες - επιχειρηματίες,
σημειώσατε... 2!

Η ιστορία που θα ακολουθήσει είναι μία, αλλά θα μπορούσε να αφορά σε κάμποσους βασικούς μετόχους εισηγμένων (και μη) εταιρειών στο Χρηματιστήριο της Αθήνας...
Τον παλιό καλό καιρό, πριν από την κρίση, κάθε φορά όπου η εταιρεία του προχωρούσε σε κάποια εξαγορά, ο βασικός μέτοχος δήλωνε μεγαλύτερη αξία αγοράς στα λογιστικά βιβλία και τη διαφορά την κατέθετε στον προσωπικό του τραπεζικό λογαριασμό -εντός ή εκτός Ελλάδος-, φορτώνοντας ισόποσα την εισηγμένη.
Οι εξαγορές, βέβαια, δεν γίνονταν με ίδια κεφάλαια της εταιρείας, αλλά με δάνεια από τις τράπεζες. Άλλωστε, ακόμα και στις επιχειρήσεις για τις οποίες σήμερα οι τραπεζίτες έχουν χάσει τον ύπνο τους εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, ήταν οι ίδιες οι τράπεζες που έτρεχαν μέχρι και το 2008 και παρακαλούσαν να τις δανείσουν, μη χάσουν το κελεπούρι!

Η... μηχανή δηλαδή δούλευε μια χαρά:

1. Ο βασικός μέτοχος και η οικογένειά του εισέπρατταν υπέρογκες αμοιβές για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στην εταιρεία τους (προφανώς σε βάρος των μετόχων μειοψηφίας).
2. Η επιχείρηση έκανε εξαγορές σε... αλμυρά τιμήματα και ο βασικός μέτοχος έβαζε κάθε φορά το υπερτίμημα στην τσέπη του.
3. Το πλέον καθοριστικό: τα λεφτά των εξαγορών τα έβαζαν οι τράπεζες.

• Η εταιρεία δεν μπορεί να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς τα πιστωτικά ιδρύματα.
• Ο ορκωτός ελεγκτής υποχρεώνει την επιχείρηση να προχωρήσει σε μεγάλες απομειώσεις για τις εξαγορές του παρελθόντος.
• Τα κέρδη της εταιρείας είτε εκμηδενίζονται είτε έχουν περάσει σε αρνητικό έδαφος.
• Ο βασικός μέτοχος ζητά από τις τράπεζες επιμήκυνση στην αποπληρωμή των δανείων του.
• Οι τράπεζες απαντούν: «Ναι, αλλά αρκεί να βάλεις κι εσύ κάτι στην εταιρεία μέσα από αύξηση μετοχικού κεφαλαίου».