T

ο τελευταίο διάστημα ήταν λίγο πιο θυελλώδες για την Ευρώπη. Η πρόσφατη επιδρομή των αγορών στην Ιταλία έδειξε πόσο πιεστική είναι η κατάσταση, πως δεν υπάρχουν περιθώρια για υπαναχωρήσεις, ότι πρέπει να τεθούν και να απαντηθούν ζητήματα τα οποία ξεπερνούν τους μέχρι τώρα σχεδιασμούς.

Σε τελική ανάλυση, όσο κι αν κάποιοι αναπολούν παλαιότερες εποχές (κάτι σαν τη δική μας δραχμή λ.χ.), κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ότι θα καταστραφεί (δεν θα επιδιορθωθεί απλώς) ό,τι υπάρχει τώρα και πως θα επιστρέψουμε στο «σημείο 0» με άγνωστες προοπτικές, σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Κι αυτό δεν το θέλει κανένας...

Η χθεσινή έκτακτη σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. σίγουρα έδωσε κάποιες πρώτες ενδείξεις, οι οποίες, όπως κι αν αξιολογηθούν σε δεύτερη ανάγνωση, θα επηρεάσουν καταλυτικά τις εξελίξεις. Την πρώτη ανάγνωση αυτών των αποφάσεων, τις τάσεις εν τη γενέσει τους εξετάζει το Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11). Ασφαλώς, θα υπάρξει και δεύτερη ανάγνωση, καθώς το παζλ είναι πολυσύνθετο και οι παράγοντες που αλληλεπιδρούν είναι πολλοί και σε πολύπλοκη σχέση.

Υπάρχει και ένα οξύμωρο: η δική μας περίπτωση. Παρότι αυτά που κρίνονται για το δημόσιο χρέος, το πακέτο στήριξης κ.λπ. είναι σημαντικότατα, τίποτα δεν εγγυάται ότι θα απαντηθεί το πραγματικό μας πρόβλημα, δηλαδή πώς το κράτος θα γίνει παραγωγικό, πώς η εσωτερική αγορά θα πάψει να λειτουργεί ολιγοπωλιακά και συντεχνιακά κ.λπ. κ.λπ.

Αυτά, καλώς ή κακώς, είναι δική μας υπόθεση. Και μέχρι τώρα δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα ενθαρρυντικά σημεία, από το πολιτικό επίπεδο (όπου η μικροπολιτική εξακολουθεί να κυβερνά) μέχρι το οικονομικό (όπου σπεύδουμε... βραδέως). Για να μη σκεφτούμε καν τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν οι ξένοι δανειστές με το καμτσίκι...

Αλλά μάλλον αυτό το τελευταίο δεν χρειάζεται να το σκεφτούμε. Είναι αυτό που ζήσαμε και «κατορθώσαμε» να φτιάξουμε τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό που χρεοκόπησε εκκωφαντικά. Και που για να το διορθώσουμε δεν αρκεί κανένα καμτσίκι και καμία σύνοδος των Ευρωπαίων...