T

ελικά, στην περίπτωσή μας φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα το κλασικό φανταρίστικο ρητό: «Τίποτα δεν είναι τόσο άσχημο που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο». Έτσι, αν όλο το προηγούμενο διάστημα το ερώτημα ήταν πότε θα ξεκολλήσουμε από τον πάτο, οι εξελίξεις θέτουν το ερώτημα «πόσο παρακάτω έχει;».

Το μπαράζ από αρνητικά νέα στην οικονομία (λ.χ. αστοχίες στην εκτέλεση του προϋπολογισμού 2011), η γνωστή συνταγή για να κρυφτούν τα προβλήματα (λ.χ. νέα φοροεπιδρομή στα εισοδήματα), η διελκυστίνδα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για το πώς και πόσο θα χρηματοδοτούν μια προβληματική οικονομία βρήκαν και το... κερασάκι τους: την πολιτική αβεβαιότητα.

Έπειτα από ένα διήμερο παρασκηνιακών διεργασιών, φημολογιών, προτάσεων και αντιπροτάσεων, καταλήξαμε στα γνωστά (μάλλον επικοινωνιακά παιχνίδια) του τύπου «φταις εσύ», «όχι, εσύ» κ.λπ., με φόντο μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχει γνωρίσει η Αθήνα. Δεύτερο κερασάκι στην τούρτα οι παραιτήσεις βουλευτών, η (επί της ουσίας) πρόταση μομφής κατά του πρωθυπουργού από το εσωτερικό του κόμματός του.

Άρα; Αν βρισκόμασταν στο μηδέν και όλοι αγωνιούσαν και περίμεναν τη στιγμή της όποιας εκκίνησης, τώρα βρισκόμαστε υπό το σημείο μηδέν: υπάρχει πια και κενό ουσιαστικής εξουσίας. Ακόμα πιο... δυστυχώς, το κυνήγι της τώρα γίνεται με τους γνωστούς «παλαιοκομματικούς» όρους, με... μακρόθεν ήρωες και συνταγές άφθονης ρητορικής. Σταθερό φόντο οι μονίμως (και βολικά) «αγανακτισμένοι» (με εισαγωγικά ή χωρίς), να φωνάζουν «όχι στο ναι» και «ναι στο όχι».

Δυστυχώς, τίποτα απ' όλα αυτά δεν παράγει αυτό που χρειάζεται περισσότερο η χώρα: πολιτική. Παράγει λαϊκισμό, παράγει πολιτικαντισμούς, παράγει κορόνες, πολιτική δεν παράγει. Κι αν η οικονομία, η αγορά, το χρηματιστήριο αρκεστούν (ή χρειαστούν απλώς) σε κάποια σημεία αναφοράς για να τα θεωρήσουν πολιτική και για να επανεκκινήσουν στο μέλλον, όλα δείχνουν ότι πολύ δύσκολα θα πάψουμε να είμαστε μια «ρηχή», βαθιά διαιρεμένη χώρα, με στρεβλή αντίληψη του δημόσιου συμφέροντος. Και, τελικά, αυτήν την ώρα, η όποια υπόνοια αισιόδοξης σκέψης φαντάζει επιεικώς γελοία.