Δ

ρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται, λέει το αρχαιοελληνικό ρητό. Εντάξει, η ελληνική οικονομία δεν ήταν καμιά πελώρια... δρυς (μόνο στις προεκλογικές περιόδους), όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: όλοι προσπαθούν να περισώσουν (ή να αρπάξουν, για τους πιο κακεντρεχείς) ό,τι προλάβουν μπροστά στο κύμα των αναπόφευκτων αλλαγών που έρχονται.

Οι δανειστές μας εύλογα πιέζουν για να διασφαλίσουν πως κάποτε θα πάρουν πίσω τα δανεικά. Δεν είναι τυχαίο ότι εντείνονται οι διεργασίες για το τι ακριβώς θα γίνει με το ελληνικό χρέος εν όψει των τελικών ανακοινώσεων στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. τον Ιούνιο. Εξ ου και οι φήμες (και τα άρθρα και οι αναλύσεις), που κάνουν λόγο για υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, για νέα μέτρα κ.λπ.

Ίδια η εικόνα και στο εσωτερικό: από τους «επαγγελματίες συνδικαλιστές», οι οποίοι ασφαλώς δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα (στον βαθμό που αγγίζει τους ίδιους), μέχρι την αγορά και τους παράγοντές της, που εδώ και καιρό έχουν περάσει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ζητούν επειγόντως μέτρα και στήριξη.

Όλοι πιέζουν, όλοι ζητούν, και στη μέση βρίσκεται μια κυβέρνηση μπροστά σε πρωτοφανή για τη χώρα προβλήματα, με τις εσωτερικές της τριβές, τις αδυναμίες της, τις προθέσεις, τον όποιο σχεδιασμό της. Που κι αυτή με τη σειρά της ζητά από όλους και πιέζει όσο μπορεί.

Σε αυτό το ιδιότυπο παζάρι, όμως, τελευταία προστέθηκε κι ένα νέο στοιχείο: πλέον διαμαρτύρεται και ανησυχεί ο πραγματικός παραγωγικός ιστός της χώρας, η βιομηχανία. Κι αυτό, όπως εξηγεί αναλυτικά το Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11), είναι το πραγματικά ανησυχητικό νέο δεδομένο. Και ίσως το ισχυρότερο σημάδι πως η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει υπερεπειγόντως στις απαραίτητες κινήσεις για την τόνωση της οικονομίας.

Θα ήταν, όμως, αφελές να πιστεύουμε ότι η τράπουλα μοιράζεται στην Αθήνα. Τα μηνύματα θα έρθουν (ξανά) από τις Βρυξέλλες (το Βερολίνο, αν προτιμάτε). Και τότε θα πρέπει να φανούμε ικανοί για... απεξάρτηση από την... καλοσύνη των ξένων...