Σ

τη (μάλλον κλασική) ταινία «Η μέρα της μαρμότας» ο πρωταγωνιστής (Μπιλ Μάρεϊ) έχει καταδικαστεί να ζει ξανά και ξανά την ίδια μέρα: ίδιοι άνθρωποι, ίδιες κουβέντες, ίδια σκηνικά. Αφού δοκιμάσει κάθε είδους... αρκουδιά για να βγάλει τα απωθημένα του (καθώς οι άλλοι αντιδρούν πάντα με τον ίδιο τρόπο), πέφτει στην κατάθλιψη. Και μόνο όταν έχει πια αλλάξει ριζικά και βρίσκει νέο τρόπο αντίληψης καταφέρνει να ξεφύγει απ' την ασφυκτική επανάληψη.

Στην ελληνική οικονομική μέρα της μαρμότας, το έργο είναι ακόμα ίδιο: η κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα, η τρόικα ελέγχει και τα βρίσκει ελλιπή, μετά ζητά ακόμα αυστηρότερα μέτρα, και πάλι απ' την αρχή... Και σιγά-σιγά, σ' αυτό το ιδιότυπο μαρτύριο της σταγόνας, όπου όλα γίνονται αργά, πανομοιότυπα και διόλου αποτελεσματικά, η αγορά μετέωρη μετρά λουκέτα σε επιχειρήσεις και προσπαθεί να μεταφράσει οτιδήποτε σε κάτι θετικό, για να μπορέσει να κάνει τις εκτιμήσεις της για την επόμενη μέρα και να ξεκινήσει ξανά.

Όλα δείχνουν ότι μία μεγάλη ευκαιρία την έχουμε μπροστά μας: στο δίμηνο Μαΐου - Ιουνίου, η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να στείλει πραγματικό σήμα κινητικότητας: η ανακοίνωση του τετραετούς μεσοπρόθεσμου στρατηγικού σχεδίου 2012 - 2015 μέσα στον Μάιο είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να αποδείξει πως είναι πραγματικά αποφασισμένη να εγκαταλείψει τη λογική του πολιτικού κόστους και να λάβει μέτρα για την ουσιαστική εξυγίανση της οικονομίας.

Και προφανώς, μετά τη λήψη τέτοιων μέτρων, η κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον εάν μέσα στο καλοκαίρι συζητήσει με τους εταίρους και τους πιστωτές της θέματα επιμήκυνσης του δημόσιου χρέους...

Το Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11) αναλύει διεξοδικά την όλη κατάσταση καθώς και τα μέτωπα στα οποία η οικονομία, η αγορά και το χρηματιστήριο περιμένουν σαφείς ενδείξεις γραφής για να πάρουν μπροστά. Μέχρι τότε, η δική μας μέρα της μαρμότας μόνο τα χειρότερα μπορεί να προμηνύει...