Η τρέλα πάει στο... ελληνικό δημόσιο!

Το παρακάτω περιστατικό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της κρατικής αναξιοπιστίας αλλά και του τεράστιου προβλήματος ρευστότητας που επικρατεί στον άμεσο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Ιδιωτική ελληνική εταιρεία ανέλαβε με τη μορφή της υπεργολαβίας την εκπόνηση ενός έργου για λογαριασμό γνωστής δημόσιας (μη εισηγμένης) επιχείρησης.

Όπως εύκολα μπορείτε να μαντέψετε, το έργο ολοκληρώθηκε και παραδόθηκε κανονικά, όμως η κρατική εταιρεία καθυστερούσε για περισσότερο από έναν χρόνο να πληρώσει με τη δικαιολογία ότι «δεν μας δίνει πίστωση το υπουργείο».

Κάποια στιγμή -ο, του θαύματος!- το υπουργείο κατέβαλε τελικά την πίστωση για να πληρωθεί το 50% του έργου στην ιδιωτική εταιρεία, όμως η δημόσια επιχείρηση την παρακράτησε και τη χρησιμοποίησε για να καλύψει άλλες ανάγκες της!

Όταν η ιδιωτική εταιρεία διαμαρτυρήθηκε έντονα γι' αυτήν την παράνομη ενέργεια, πήρε την εξής απάντηση: «Συγγνώμη, είχαμε κάποιες επείγουσες ανάγκες, αλλά μην ανησυχείτε, γιατί δεν θα αργήσει μια νέα πίστωση για το θέμα από το υπουργείο, οπότε...».

Η νέα πίστωση βέβαια (αφορούσε στο υπόλοιπο 50% του έργου) άργησε χαρακτηριστικά, όμως κάποια στιγμή -επιτέλους- ήρθε. Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι ούτε και αυτήν τη φορά κατευθύνθηκε στον δικαιούχο (την ιδιωτική εταιρεία). Χρησιμοποιήθηκε για την κάλυψη αναγκών της δημόσιας επιχείρησης.

Όταν έμαθαν αυτό τα στελέχη της ιδιωτικής εταιρείας -αφρίζοντας από το κακό τους-, κατέφυγαν απευθείας στο υπουργείο, εκφράζοντας την έντονη δυσαρέσκειά τους. Εκεί τους άκουσαν με κατανόηση, αλλά λεφτά δεν τους έδωσαν...

Πέρασε επιπλέον χρονικό διάστημα. Απευθύνθηκαν και πάλι στη δημόσια επιχείρηση για τα χρήματα και πήραν την εξής αμίμητη απάντηση: «Είδατε τι πήγατε και κάνατε! Διαμαρτυρηθήκατε στο υπουργείο, μας καρφώσατε και τώρα δεν μας δίνουν για τρίτη φορά την ίδια πίστωση για να σας πληρώσουμε».

Τι έχει γίνει από τότε μέχρι σήμερα: η ιδιωτική εταιρεία έχει καταφύγει με ασφαλιστικά μέτρα εναντίον της δημόσιας επιχείρησης, αλλά απ' ό,τι πληροφορούμαστε λεφτά έως τώρα δεν έχει πάρει...

Χρειάζεται δουλειά σε βάθος

Λογικό είναι το επενδυτικό ενδιαφέρον να είναι εστιασμένο σε τράπεζες και σε κρατικόχαρτα, καθώς αυτές είναι οι δύο κυριότερες κατηγορίες μετοχών που θα επηρεαστούν σε μεγάλο βαθμό από τα αναμενόμενα πλέον αποτελέσματα της συνόδου κορυφής της 25ης Μαρτίου.

Στα πιστωτικά ιδρύματα, όσο διευκολύνεται το ελληνικό δημόσιο να αποπληρώσει το χρέος του, τόσο βελτιώνονται τα πράγματα γύρω από την αγορά των κρατικών ομολόγων και τόσο μικρότερος είναι ο κίνδυνος των τραπεζών λόγω των κρατικών τίτλων που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους.

Σχετικά με τα κρατικόχαρτα, η επίσημη αναφορά της κυβέρνησης για την άντληση 50 δισ. ευρώ από την εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας ήταν λογικό να προκαλέσει συνειρμούς για την πώληση πολλών εισηγμένων. Έτσι, κάθε τόσο «δημοσιογραφικές πληροφορίες» κάνουν λόγο πότε για την πώληση μιας ΔΕΚΟ, πότε για την εκχώρηση κάποιας άλλης κ.λπ.

Μέχρι τώρα, δηλαδή, λείπει η ουσία. Να βγει η κυβέρνηση και να πει ξεκάθαρα ποιες κρατικές εταιρείες θέλει να ιδιωτικοποιήσει, ποιες νέες επενδύσεις θα κληθεί να χρηματοδοτήσει ο νέος ιδιοκτήτης και, επίσης, τι θα πράξει το κράτος με τις τεράστιες οφειλές που έχει στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις.

Τι θα κάνει, για παράδειγμα, με τις δικές του οφειλές αλλά και με τις αντίστοιχες των δήμων προς την ΕΥΔΑΠ, οι οποίες ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ; Θα μπορούσε να προσελκυστεί στην εταιρεία στρατηγικός εταίρος χωρίς προηγουμένως να έχει υπάρξει λύση στο θέμα;