H

αρχή του αμοιβαίου συμφέροντος έχει διατυπωθεί από αρχαιοτάτων χρόνων: «δίνω για να δώσεις, δίνεις για να δώσω». Στην περίπτωσή μας, και ειδικά σε αυτό που φαίνεται ατέρμονη διαδικασία συναλλαγής με τους «οικονομικούς επιτηρητές» μας, η διαφορά είναι ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση σχεδόν απόλυτης ανάγκης: είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε για να μας δώσουν.

Παρ' όλα αυτά, και από την πλευρά μας υπάρχουν κάποια όρια. Μπορεί λ.χ. η τρόικα να κάνει λόγο για αποκρατικοποιήσεις 50 δισ., όμως το τι θα εκχωρηθεί, με ποιους όρους και σε ποια προοπτική είναι βήματα που πρέπει να γίνουν πολύ προσεκτικά. Γιατί το πραγματικό μας πρόβλημα δεν είναι να ξεχρεώσουμε, αλλά να μπούμε σε τροχιά πραγματικής ανάπτυξης, χωρίς να υποθηκεύσουμε την παραμικρή προοπτική που μπορούμε να έχουμε.

Δεδομένου, μάλιστα, ότι οι δανειστές μας θέλουν (τελείως λογικά και καθαρά) τα χρήματά τους πίσω, και αυτό είναι που στην ουσία επιδιώκουν να εξασφαλίσουν, το «παζάρι» για τη δική μας πλευρά είναι η μόνη λύση: ναι, θα ξεχρεώσουμε, αλλά με ποιους όρους; Το τι ακριβώς συνεπάγεται αυτό το δεδομένο για την πολιτική, την οικονομία και το χρηματιστήριο ειδικότερα εξετάζει το Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11).

Σε πολιτικό επίπεδο, οι διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες θα είναι διαρκείς. Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής στις 24 - 25 Μαρτίου, τα πραγματικά μας προβλήματα θα παραμείνουν. Αυτά που ίσως αλλάξουν είναι οι όροι και οι συνθήκες υπό τις οποίες θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε.

Αυτό, με τη σειρά του, εξαρτάται από τις εσωτερικές εξελίξεις στην οικονομία. Οι όποιες αποφάσεις για νέες διαρθρωτικές αλλαγές, οι αποκρατικοποιήσεις, όλα σχεδόν τα σημαντικά θέματα θα πρέπει να εξεταστούν και να αντιμετωπιστούν υπό το πρίσμα τόσο των αντιδράσεων (στο εσωτερικό και στο εξωτερικό) όσο και των αναπτυξιακών προοπτικών. Σε πιο ειδικό επίπεδο, αυτό του χρηματιστηρίου, οι εταιρείες θα χρειαστεί να προσαρμοστούν σε «στενότερες» συνθήκες. Δεν υπάρχει χώρος για όλους, οπότε η συνένωση δυνάμεων είναι προτιμότερη από την εξάλειψη...

Τελικά, εκείνο που είναι το πιο δύσκολο (και λίγο οξύμωρο) σε αυτό το «παζάρι» είναι πως θα πρέπει να φέρει τέτοια αποτελέσματα ώστε να μην ξαναχρειαστεί να... παζαρέψουμε. Τουλάχιστον όχι υπό την ασφυκτική πίεση της ανάγκης. Και κάπου εκεί τελικά είναι το μεγάλο μας στοίχημα.