H

κρίση στην ελληνική οικονομία (και φυσικά στην κοινωνία) αγγίζει επίπεδα που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα ξαναζήσουμε. Και το χειρότερο είναι ότι κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως υπάρχει κάποιο ορατό σημείο αναφοράς, με βάση το οποίο θα μπορούσε να αναστραφεί η κατάσταση. Οι πιο απαισιόδοξοι, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι η οικονομία ψάχνει ακόμα τον πάτο και πως υπάρχουν χειρότερα μπροστά μας.

Όμως, εν πάση περιπτώσει, αυτό λίγη σημασία έχει τώρα - οι ορισμοί θα δοθούν πολλά χρόνια μετά, από τους μελλοντικούς ιστορικούς. Αυτά που τώρα έχουν σημασία είναι η... καλοσύνη των ξένων και τα αποτελέσματα από τις διαβουλεύσεις των Ευρωπαίων ηγετών για τις χρεοκοπημένες (μεταφορικά και κυριολεκτικά) χώρες της ευρωζώνης. Ανεξάρτητα όμως από τα αποτελέσματα, είτε θετικά είναι αυτά (οπότε η ελληνική οικονομία θα αρχίσει να ελπίζει, υπό προϋποθέσεις) είτε αρνητικά (επομένως οι επιπτώσεις σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο θα είναι απρόβλεπτες), η κατάσταση θα παραμείνει πολύ δύσκολη.

Σχεδόν όλοι εκτιμούν πως πρόκειται για μία μόνο από τις σημαντικές μάχες που θα ακολουθήσουν και ότι σε κάθε περίπτωση, ασχέτως από το πόσο κερδισμένη ή χαμένη θα βγει η Ελλάδα, η επόμενη μέρα θα περιλαμβάνει νέες προκλήσεις για το πολιτικό σύστημα, αυστηρή λιτότητα για την εγχώρια οικονομία, περικοπές στα έξοδα και συγκέντρωση δυνάμεων στον τραπεζικό κλάδο.

Σε αυτό το σημείο εστιάζει το Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11), προσπαθώντας να σκιαγραφήσει το γενικό πλαίσιο στο οποίο θα κινηθούμε, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις σε επίπεδο Ε.Ε. Εξετάζονται, λοιπόν, όλες οι παράμετροι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα επηρεάσουν τις εξελίξεις, τα σημεία-κλειδιά για την πορεία της οικονομίας και οι πιθανές αλυσιδωτές αντιδράσεις ανάλογα με το σενάριο που θα επικρατήσει.

Όμως, οι ισορροπίες παραμένουν εύθραυστες και τα δεδομένα αλλάζουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Μένει να δούμε αν θα νικήσει και η καλύτερή μας ελπίδα: να αρχίσουμε να τραβάμε... κουπί οι ίδιοι και όχι άλλοι για λογαριασμό μας.