Π

ρωτοφανής κατάσταση: αυτή ήταν η μόνιμη επωδός όσων καλούνταν να αποδώσουν επιγραμματικά την εικόνα στην οικονομία και τις επιπτώσεις από την κρίση. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η κατάσταση όσο πάει και γίνεται... πρωτοφανέστερη, με την απολύτως «κακή» έννοια, καθώς πια επεκτείνεται και ανοίγει θέματα τα οποία μέχρι τώρα έδειχναν να βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Και μέσα σε όλα αυτά, τα «εδώδιμα», υπάρχουν και τα «αποικιακά»: η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και δεν δείχνει καμία διάθεση να αποφασίσει γρήγορα προς τα πού θα τραβήξει. Εν τω μεταξύ, το πρώτο θύμα της ιστορίας (εμείς) βρίσκεται επί ξύλου κρεμάμενο και στη λίστα των υποψήφιων... κρεμάμενων παίρνουν σειρά κι άλλοι, και μάλιστα από τους... μεγάλους.

Όσον αφορά ειδικά στην Ελλάδα, ο κίνδυνος πλέον δεν είναι αυτός της μακράς ύφεσης απλώς· είναι ο κίνδυνος ολικής κατάρρευσης, με απρόβλεπτες συνέπειες. Γιατί η ανασύσταση μιας κοινωνίας, μιας χώρας, ενός κράτους υπό αυτές τις συνθήκες τίποτα καλό δεν είναι δυνατόν να προοιωνίζεται.

Για τον λόγο αυτόν, ο «Μ» εστιάζει με το Cover Story του (σελ. 10 - 11) στην ακόμα πιο (...είπαμε) πρωτοφανή κατάσταση σήμερα, καθώς είναι απολύτως αναγκαίο πια να καταδεικνύεται κάθε φορά ότι περιθώρια δεν υπάρχουν· ότι ο κόσμος, η αγορά, όλοι, από την κατάσταση απαισιοδοξίας για το μέλλον έχουν βρεθεί σε κατάσταση αγωνίας: τίποτε ορατό στον ορίζοντα, εκτός από μια ολική κρίση. Κρίση που πλέον αγγίζει και την πολιτική σκηνή, επαναφέροντας το πρόβλημα στην αρχή ενός φαύλου κύκλου που μας οδήγησε εδώ. Να μιλήσουμε και για μετοχές; Βεβαίως! Γιατί και στο Χ.Α. η ζωή συνεχίζεται. Μόνο που και εδώ, πλην... Λακεδαιμονίων, τίποτα (σταθερά) θετικό δεν φαίνεται σε μεσοπρόθεσμο διάστημα.

Εν κατακλείδι, χρειαζόμαστε ένα θετικό σοκ. Θεωρητικά τουλάχιστον. Γιατί πρακτικά μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν για το ποιο θα μπορούσε να είναι και πώς θα προκύψει. Εκτός, βέβαια, κι αν αποφασίσουμε για ακόμα μία φορά να αρκεστούμε στις δάφνες καμιάς Eurovision...