O

σο και αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι το γεγονός ήταν αναμενόμενο, όσο και να συζητούσαμε για την άσχημη κατάσταση στην οικονομία και στην αγορά, όσο κι αν η πτώση στο χρηματιστήριο λίγο-πολύ θεωρείται «χωνεμένη», η απτή αποτύπωση αυτής της κατάστασης στα αποτελέσματα εννεαμήνου των εισηγμένων εταιρειών προκάλεσε ένα... μικρό σοκ.

Η ασφυκτική πίεση στα μεγέθη των εισηγμένων, και ειδικά στα κέρδη, δείχνει πως πολλές εταιρείες κινούνται στο όριο και ότι ουσιαστικά καλούνται να δώσουν αγώνα επιβίωσης από εδώ και στο εξής. Δείχνει ακόμα πως η κρίση έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, καθώς τα μέχρι τώρα γνωστά και «παραδεκτά» μέτρα (όπως οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών για συγκράτηση του κόστους) εξαντλούν τη δυναμική τους και δεν μπορούν να ανατρέψουν την εικόνα.

Αυτά που χρειάζονται είναι μια νέα αντίληψη για την παραγωγικότητα, ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, και είναι ίσως ειρωνικό το ότι οι... δυνάμεις του ελληνικού καπιταλισμού, αυτές που (όπως σε όλο τον κόσμο) ζητούσαν λιγότερο κράτος και περισσότερο ιδιωτικό τομέα, που ορκίζονταν στην αυτορρύθμιση των αγορών, τώρα περιμένουν από το (σακατεμένο στην περίπτωσή μας) κράτος να δώσει το σήμα.

Όμως, μεσούσης της κρίσης, είναι μάλλον δύσκολο να εκτιμήσει κανείς το (τέλειο) μαύρο χιούμορ της ιστορίας, οπότε ο «Μ» στρέφεται στα πιο πεζά και αφιερώνει το Cover Story του (σελ. 9 - 11) στην εξέταση και ανάλυση των αποτελεσμάτων εννεαμήνου, για να καταδειχτεί το μέγεθος της κρίσης, να αναδειχτούν οι λίγοι ανθεκτικοί του χρηματιστηρίου και, κυρίως, για να σκιαγραφηθεί η τάση για το 2011, χρονιά κατά την οποία όλα δείχνουν ότι θα γίνει το μεγάλο ξεκαθάρισμα.

Από εκεί και πέρα, τα ανοιχτά μέτωπα παραμένουν: πώς θα περάσουμε σε ένα μοντέλο υγιούς ανάπτυξης, πότε θα περάσουμε σε αυτό, πώς και πότε τα όποια οφέλη θα μπορέσουν να διαχυθούν ξανά στην οικονομία και στην κοινωνία; Όμως, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των εταιρειών, γι' αυτά τα θέματα έχουμε πολύ δρόμο ακόμη...