H

κουβέντα περί κρίσης στην οικονομία και στη χώρα έχει διαρκέσει πολύ, όπως πολύ έχουν διαρκέσει και οι συζητήσεις, οι αλλεπάλληλες (επί... αλλεπάλληλων) ενημερώσεις, τα σχόλια, οι ανακοινώσεις, τα σενάρια. Λογικά όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία δεν έχει ξαναζήσει κάτι αντίστοιχο. Όμως, κάτι είχαμε ξεχάσει:

Η κρίση, το όλο πρόβλημα, επί της ουσίας δεν ήταν (και δεν είναι) ο δανεισμός της χώρας, το πόσο έχουν αυξηθεί ή έχουν μειωθεί τα spreads, το αν θα προσφύγουμε στο ΔΝΤ ή το τι θα κάνουν μαζί μας οι Βρυξέλλες. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι έχει ξοφλήσει (αυτή είναι η ορθότερη για την περίσταση λέξη...) ένα μοντέλο εικονικής (όπως αποδείχτηκε) ανάπτυξης. Και μαζί του αναγκαστικά (και νομοτελειακά) θα ξοφλήσουν και οι κοινωνικές νοοτροπίες και σταθερές που αυτό το μοντέλο όρισε...

Όμως, φαίνεται ότι μέσα στον ορυμαγδό της ειδησεογραφίας αυτό είχε διαφύγει, είχε περάσει σε δεύτερο πλάνο. Και δείχνει να διαφεύγει ακόμα. Λόγου χάρη από κάποιους αξιωματούχους, οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί πλήρως ότι το επικοινωνιακό παιχνίδι είναι δίκοπο ή πως τα «πιστόλια στο τραπέζι» δεν κάνουν εξ ορισμού μια τακτική (ή μπλόφα, αν προτιμάτε) επιτυχημένη...

Όπως επίσης φαίνεται να διαφεύγει και από αρκετούς επιχειρηματίες, οι οποίοι εξακολουθούν ακόμα να επενδύουν στον «καλό Θεό της Ελλάδας» και όχι στον ορθολογισμό και στον επαγγελματισμό. Όπως ξεφεύγει από το σύνολο σχεδόν μιας κοινωνίας που ψάχνει άμυνα στα (δίκαια ή καθ' υπερβολήν) κεκτημένα της στο «έθιμο» (όπως έχει καταντήσει...) της απεργίας και της άρνησης, και όχι στην εναλλακτική πρόταση και στη συζήτηση... Κοντολογίς, φαίνεται ότι το προηγούμενο διάστημα ασχολούμασταν κατά βάση με... κομμώσεις.

Το Cover Story του «Μ» (σελ. 8 - 9) σ' αυτό το σημείο εστιάζει, προσπαθώντας να σκιαγραφήσει την επόμενη μέρα για την οικονομία, την αγορά, το χρηματιστήριο: στην ανώμαλη προσγείωση που μας επιφύλαξε το προηγούμενο διάστημα. Μια ανώμαλη προσγείωση η οποία μας αιφνιδίασε έπειτα από πολύ σημαντικές εξελίξεις που κρατούν σχεδόν δύο χρόνια τώρα...