Σ

το παραμύθι γινόταν να συμβεί. Ο Πίτερ Παν μπορούσε να πετά αμέριμνος (άντε... με τον φόβο του κάπτεν Χουκ) στη χώρα του «ποτέ-ποτέ», εκεί όπου κανείς δεν γερνούσε. Η Ελλάδα, πάλι, είδε τις τελευταίες ημέρες να τελειώνει το δικό της παραμύθι: στη δική της χώρα του «ποτέ-ποτέ», εκεί όπου κανείς δεν λαμβάνει μέτρα και αφήνει τα προβλήματα να συσσωρεύονται, έχουν εισβάλει ο κ. Τρισέ, οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, ένα σωρό «καλός» κόσμος...

Αυτό που μας συμβαίνει είναι απλώς αυτό που αποφεύγαμε τόσο καιρό να σκεφτούμε: η χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε από τον Αύγουστο του 2007 μας άφησε γυμνούς κι εκτεθειμένους, με τα δομικά προβλήματα της οικονομίας μας να έχουν φτάσει σε οριακό σημείο. Κι όχι μόνο αυτό. Παράλληλα, έχουμε εξελιχθεί και σε κάποιου είδους απειλή για την ίδια τη ζώνη του ευρώ και έχουμε καταστεί το υπ' αριθμόν 1 ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Το αποτέλεσμα; Αυτό που με σαφήνεια αναφέρεται στο πρωτοσέλιδο του «Μ»: ένα «ντόμινο του τρόμου». Αυτό είναι και το Cover Story της εφημερίδας (σελ. 9 - 11). Το θέμα δεν δείχνει μόνο τη δυσχερή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλά και τον (επιβαρυντικό) ρόλο που διαδραματίζει η αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης να ανακοινώσει συγκεκριμένα μέτρα, ώστε να απαλύνει τις πιέσεις στην ελληνική αγορά ομολόγων. Από την οποία, σημειωτέον, επηρεάζεται άμεσα και η πιστοληπτική ικανότητα των τραπεζών της Ελλάδας. Δηλαδή «η καρδιά» της ελληνικής επιχειρηματικής πραγματικότητας.

Αν μη τι άλλο, είναι σαφές γιατί το Χ.Α. κατρακύλησε βίαια τις τελευταίες ημέρες και γιατί θα είναι δύσκολο να κινηθεί ανοδικά (έως ότου ομαλοποιηθεί κάπως η κατάσταση στο μέτωπο της οικονομίας ή έστω μέχρι να ανακοινωθούν κάποια μέτρα). Κι ακόμα, είναι σαφές γιατί τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα για όλους: όσοι έχουν βολευτεί στη χώρα του «ποτέ-ποτέ» (και ακόμη χειρότερα, αυτοί που δεν έχουν προλάβει να βολευτούν) θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν σε νέες και... διόλου βολικές συνθήκες. Και μάλιστα αμέσως, γιατί η χώρα μετονομάστηκε σε «επειγόντως-επειγόντως»...