Πάρτι... κορυφής

Στο σπίτι του κ. Κ. Τζουβελεκάκη (Replay), στην Εκάλη, Σάββατο βράδυ, είδαμε (ο ρεπόρτερ μας δηλαδή, που παρίστανε τον σερβιτόρο) πολλούς επωνύμους, μέχρι που κάποια στιγμή μάλιστα νομίσαμε ότι ήταν σύσσωμο εκεί το σωματείο των φίλων της Μυκόνου, αλλά μερικοί δεν είχαν σχέση με το νησί κι έτσι απορρίψαμε την ιδέα.

Και ποιος δεν ήταν. Από τον κ. Κόκκαλη και τον κ. Γ. Κορωνιά, μέχρι τον κ. Κούγια, τον κ. Λιακουνάκο και τον κ. Μυτιληναίο, όπως επίσης τους κ. Αλογοσκούφη, Παναγιωτόπουλο και Δούκα. Για τον κ. Παναγιωτόπουλο έμελλε να είναι το τελευταίο πάρτι στο οποίο παρίστατο ως υπουργός. Ο κ. Κόκκαλης προφανώς είχε πράγματα να συζητήσει με τον κ. Κορωνιά και ή δεν μπορούσε να τα πει στο πάρτι ή χρειαζόταν tete a tete συνομιλία με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Vodafone.

Ως εκ τούτου, αποφάσισε να φάει μαζί του στο ΤΙΚΕ στην Κηφισιά (το γνωστό εστιατόριο με τα ανατολίτικα εδέσματα), ιδιοκτησίας Λούβαρη, το επόμενο βράδυ. Όπερ και εγένετο (και δεν το πήραν χαμπάρι τα μέσα ενημέρωσης, που φαίνεται ότι δεν έχουν κουραστεί να πλέκουν σενάρια γύρω από τον ρόλο του κ. Κορωνιά στο σκάνδαλο των υποκλοπών)...

Άρχων και άρχοντας...

Αν και επιμελώς αποφεύγουμε να εμπλεκόμαστε στα της πολιτικής, σήμερα θα κάνουμε μια μικρή εξαίρεση, για να επισημάνουμε αυτό που εμείς εκτιμούμε ότι θα 'πρεπε να τονιστεί μέσα από τον προχθεσινό ανασχηματισμό. Αναφερόμαστε στον αποχωρήσαντα υπουργό Εξωτερικών κ. Π. Μολυβιάτη, που έφυγε ως άρχοντας, μη δίνοντας δικαίωμα σε κανέναν να τον συσχετίσει με την έννοια του συμβιβασμού.

Το μεγαλύτερο δε παράσημο που κέρδισε ο κ. Π. Μολυβιάτης στον πεντηκονταετή δημόσιο βίο του, το καρφίτσωσε μόνος στο πέτο του: αποχώρησε όπως ακριβώς έζησε: σεμνά, ταπεινά και προσφέροντας! Και η ακροτελεύτια προσφορά του ήταν το παράδειγμα της αξιοπρέπειας που πρόβαλε αρνούμενος να συμβιβαστεί προκειμένου να έχει έναν θώκο, διατηρώντας έτσι το κεφάλι του ψηλά, αποδεσμευμένος από τις πολιτικές αγκυλώσεις που συνήθως συνοδεύουν αυτά τα οφίκια.

Μπορεί οι νεότεροι να μην καταφέρουν να διακρίνουν την ποιότητα της δουλειάς του κ. Μολυβιάτη στο ΥΠΕΞ (αυτό η Ιστορία συνήθως το αποτυπώνει, αλλά πολύ αργότερα), σίγουρα όμως μπορούν να παραδειγματιστούν από το τι σημαίνει ανιδιοτελής προσφορά και αξιοπρεπής αποχώρηση από τον δημόσιο βίο.

Ο κ. Μολυβιάτης αποχώρησε όπως ακριβώς κινούνταν ως υπουργός: φειδωλός στα λόγια και διακριτικός, κερδίζοντας τον σεβασμό του άλλου. Άφησε πίσω, εκτός από το έργο του, και το μοντέλο του δημόσιου υπηρέτη. Και αυτό το τελευταίο σπανίζει στην εποχή μας. Πρόκειται για έναν Ευπατρίδη!