A

νεμος αισιοδοξίας φαίνεται να πνέει τώρα στη Σοφοκλέους, υποβοηθούμενος βεβαίως και από το θετικό κλίμα στις περισσότερες μεγάλες ξένες αγορές. Μοχλός της ανόδου για ακόμη μια φορά οι τράπεζες, με τις προσδοκίες όμως να αγκαλιάζουν ετούτη τη φορά και ορισμένες -επιλεγμένες- μετοχές της μεσαίας κεφαλαιοποίησης.

Οι 20 "ελκυστικές"... σαραντάρες (σελ. 17) αποτελούν μια προσέγγιση του "Μ" στον χώρο των εισηγμένων εταιρειών μεσαίας κεφαλαιοποίησης, ανάμεσα στις οποίες θα μπορούσαν να αναζητηθούν τυχόν επενδυτικές ευκαιρίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν συνεπάγονται "ρίσκο", στην περίπτωση που για μία ακόμη φορά η άνοδος θα αποδειχθεί πρόσκαιρη.

Άλλωστε, η κίνηση του τελευταίου διαστήματος δεν οφείλεται σε κάποια δραματική μεταβολή στο ελληνικό σκηνικό, αλλά στον συνδυασμό ορισμένων παραγόντων, που εξετάζονται στο Cover Story αυτού του τεύχους.

Αναμφισβήτητα η Εθνική Τράπεζα αποτέλεσε και αποτελεί έναν από τους στυλοβάτες της τελευταίας ανόδου, για λόγους που σχετίζονται όχι μόνο με τα σχέδια για αλλαγές στην οργάνωση και τη λειτουργία της (σελ. 36-37), αλλά και με την ίδια την προσωπικότητα και την τεχνοκρατική ακτινοβολία του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της, κ. Τ. Αράπογλου.

Η πρόσφατη ομιλία του τελευταίου στο συνέδριο "Η ώρα της Ελληνικής Οικονομίας" μπορεί να δυσαρέστησε τους... καρεκλοκένταυρους ένθεν κακείθεν της γραμμής που χωρίζει το πολιτικό μας φάσμα (οπαδούς της αδράνειας και της μετάθεσης στο μέλλον των όποιων προβλημάτων, ανεξαρτήτως κομματικής... αποχρώσεως), πλην όμως ικανοποίησε τα μέγιστα όσους αγωνιούν για τη χώρα (σελ. 6), αλλά και τους ξένους επενδυτές, που βλέπουν πως κάποιος λέει επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να εθελοτυφλεί.

Ευμενώς αποδεκτά έγιναν, όμως, από την αγορά και τα σχέδια νόμου για τη φορολογία και τις επενδύσεις εκ μέρους του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, κ. Γ. Αλογοσκούφη (σελ. 8-10), καθώς δημιούργησαν την αίσθηση ότι η κυβέρνηση δίνει τελικά μεγαλύτερο βάρος στην αναπτυξιακή διάσταση της οικονομίας απ' ό,τι στις βραχυχρόνιες παροχές.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι τα πράγματα ξαφνικά έγιναν "ρόδινα". Στο εσωτερικό, η περίπτωση του κατασκευαστικού κλάδου αναδεικνύει τα χρονίζοντα "ελληνικά" προβλήματα (σελ. 16). Φαίνεται απίστευτο, αλλά ύστερα από χρόνια "οργασμού" έργων οι περισσότερες τεχνικές εταιρείες εμφανίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, τα οποία βεβαίως επιτείνει η αδυναμία του ιδίου του Δημοσίου να πληρώσει στην ώρα του τα χρήματα που τους χρωστάει!

Όσο για το διεθνές σκηνικό, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Η αβεβαιότητα παραμένει. Γι' αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζουμε τις προβλέψεις και τις προσδοκίες των μεγάλων ξένων οίκων (σελ. 38-39) όσον αφορά στις πιθανές επενδυτικές ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν ανά τον κόσμο τους επόμενους 12 μήνες.