Ι

σως το πιο μεγάλο πρόβλημα, όχι μόνο για τους εγχώριους οικονομικούς παράγοντες αλλά και για τους ξένους επενδυτές, είναι ότι μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο μελλοντικής ανάπτυξης που να αφορά τόσο στην οικονομία συνολικά, όσο και στη χρηματιστηριακή αγορά ειδικότερα. Και αν για την οικονομία η κυβέρνηση απλώς επιφυλάσσεται να εξειδικεύσει τις πολιτικές της κατόπιν του προϋπολογισμού (βλ. σελ. 6, 8-9), στο θέμα της Σοφοκλέους είναι προφανές ότι απλώς... δεν υπάρχει σχέδιο.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ακόμη και σήμερα ο έλεγχος της ΕΧΑΕ ανήκει -μέσω των τραπεζικών ιδρυμάτων που ελέγχονται από το Δημόσιο- στον κρατικό παράγοντα. Συνεπώς, υπάρχουν ευθύνες για το γεγονός ότι έως τώρα δεν έχουν εκτυλιχθεί σχεδιασμοί που να καταστήσουν την ελληνική αγορά επίκεντρο των γειτονικών αγορών, παρά τα πλεονεκτήματα που συγκεντρώνει η χώρα μας (σελ. 37). Τουναντίον, κινδυνεύουμε να χάσουμε και αυτό το τρένο από την Τουρκία και άλλους παράγοντες.

Τι σκέφτονται άραγε οι ιδιωτικές τράπεζες - μέτοχοι της ΕΧΑΕ; Γιατί δεν έχει ακόμη προχωρήσει ούτε καν ο θεσμός της ΕΑΓΑΚ; Προς τι η απροθυμία και οι καθυστερήσεις και σε ποιο βαθμό συνδέονται με τις μάχες επικράτησης στον στενό κύκλο της ελληνικής αγοράς, μάχες που ενδεχομένως θα αποδειχτούν χωρίς νόημα στην ευρύτερη εξέλιξη των πραγμάτων;

Πόση αισιοδοξία μπορεί να έχει κάποιος επαγγελματίας ή ιδιώτης επενδυτής, όταν τα μακροοικονομικά μηνύματα γίνονται ολοένα και πιο απαισιόδοξα, όταν μας "τραβούν το αυτί" οι διεθνείς οργανισμοί, και όταν -πάνω στην ώρα που η αγορά έπαιρνε μια μικρή ανάσα- ένας έμπειρος μάνατζερ, που προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα, αιφνιδιάζει δυσάρεστα τους πάντες, ανακοινώνοντας τη μη καταβολή μερίσματος και το ενδεχόμενο ζημιών στον ΟΤΕ (σελ. 13), τη μεγαλύτερη και πλέον προβεβλημένη στο εξωτερικό ελληνική επιχείρηση;

Δεν είναι λοιπόν ιδιαίτερα παράξενο που αντί να προσελκύονται ολοένα και περισσότερα ξένα επενδυτικά κεφάλαια από τη χώρα μας, ολοένα και ενισχύεται η "φυγή" ελληνικών κεφαλαίων προς ξένους επενδυτικούς προορισμούς (σελ. 29), ακόμη και μέσω των Αμοιβαίων Κεφαλαίων που εδρεύουν στην Αθήνα;

Η κατάσταση σαφώς και είναι αναστρέψιμη. Αρκεί να αντιληφθούμε όλοι ότι χρειάζεται ένα master plan, ένα σχέδιο που θα εκπονηθεί σε συνεργασία με τον επιχειρηματικό παράγοντα, ένα σχέδιο επί τη βάσει του οποίου θα χτιστεί η "νέα ελληνική οικονομία", το οποίο δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τον αναπτυξιακό ρόλο της κεφαλαιαγοράς, και όχι απλώς να τη χρησιμοποιεί ως εργαλείο "μετοχοποιήσεων".