K

άποτε πρέπει να σταματήσουμε σε αυτό τον τόπο να χτυπάμε το... σαμάρι αντί για τον γάιδαρο. Πλήθος τα προβλήματα στις εισηγμένες, κι όμως οι επικεφαλίδες των σχετικών ειδήσεων είναι ακόμη αφοσιωμένες ξερά στην αύξηση του "καθαρού προ φόρων κέρδους", παρότι οι πάντες γνωρίζουν ότι το συγκεκριμένο νούμερο δεν είναι τελικά αντιπροσωπευτικό.

Γι' αυτό και εμείς προχωράμε στο "πόθεν έσχες" των αυξημένων κερδών που παρουσίασαν δεκάδες εισηγμένες (Cover Story σελ. 10-11), ψάχνοντας τις "λεπτομέρειες" που κάνουν τη διαφορά.

Η νοοτροπία όμως αυτή της προσήλωσης στο επιφανειακό δεν περιορίζεται στη μελέτη της κερδοφορίας των εισηγμένων από τους ιδιώτες επενδυτές.

Εφιαλτικά τα πραγματικά προβλήματα της Σοφοκλέους, πλην όμως αυτό με το οποίο ασχολούνται τα διάφορα συμφέροντα είναι ποιον θα επιλέξουν για πρόεδρο του Χ.Α. (μια θέση ολίγον... διακοσμητική και δημοσιοσχετίστικη εφεξής), όχι βεβαίως για να διασφαλίσουν ότι θα είναι ο ικανότερος, αλλά για να προωθήσουν τον "δικό τους" άνθρωπο (βλέπε παρέμβαση Έβερτ και άρθρο του Θ. Μαυρίδη στη σελ. 19).

Πιστεύει άραγε ο κ. Έβερτ ότι για το "έγκλημα" στο Χ.Α. φταίνε ο κ. Αλεξάκης (που δεν ήταν καν πρόεδρος του Χ.Α. εκείνη την περίοδο) και ο περίγυρός του; Ή μήπως φταίνε εκείνοι που το 1999 έσπευσαν να ξεπουπουλιάσουν τους επενδυτές ως αλεπούδες σε κοτέτσι, εκείνοι που έβαζαν εταιρείες στο Χ.Α. σε αστρονομικές αποτιμήσεις για να αποσπάσουν παχυλές προμήθειες, εκείνοι που έπαιζαν τα μεγάλα παιχνίδια με τις τιμές των μετοχών, ασχέτως αν αυτές ήταν "πράσινες", "μπλε" ή οποιασδήποτε άλλης απόχρωσης;

Ουδείς ασχολείται με τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους έχουν αποχωρήσει οι ιδιώτες επενδυτές, ουδείς ασχολείται με τα οικονομικά χάλια της πλειονότητας των εισηγμένων.

Ο κατασκευαστικός κλάδος "βογκάει" από το βάρος των προβλημάτων του, αν εξαιρέσουμε τις κορυφαίες δυνάμεις (σελ. 16-17), παρότι τα τελευταία χρόνια πέρασε από τα χέρια του πακτωλός έργων. Ουδείς ρωτάει "γιατί".

Οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν γίνει επαναλαμβανόμενο θέμα στον Τύπο, οι φήμες για κίνδυνο αφερεγγυότητας οργιάζουν, αλλά κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν λαμβάνεται.

Όσο για την κυβέρνηση, προς το παρόν αποφεύγει να δώσει δείγματα γραφής. Απλώς "αποτιμά" τις δυσκολίες που κληρονόμησε, δανείζεται λεφτά και ροκανίζει τον χρόνο μέχρι να τελειώσει η "υποχρέωση" που ακούει στο όνομα Ολυμπιάδα 2004.

Η όλη κατάσταση μπορεί κάλλιστα να συμπυκνωθεί σε μία φράση: το "σύστημα" πάσχει. Ίσως και να είναι σάπιο, όπως υποστηρίζουν σε αυστηρά ιδιωτικές συνομιλίες τους αρκετοί οικονομικοί παράγοντες, που πάντως παίζουν με τους όρους του.

Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι πως δεν γίνεται να διαχειριστεί κάποιος "καλύτερα" ένα σαθρό σύστημα. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να το αλλάξει. Όσο δεν συμβαίνει αυτό, απλώς χτυπάμε το σαμάρι.