Σ

ε αποκλειστικά ελληνική υπόθεση εξελίσσεται πλέον -και για όσο διάστημα δεν αλλάξουν νοοτροπίες και αντιλήψεις στον εγχώριο κρατικό αλλά και τον ιδιωτικό τομέα- η "κορυφή" του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Η προχθεσινή κίνηση της Deutsche Bank απλώς σηματοδότησε ξεκάθαρα το γεγονός ότι η τακτική των "μειοψηφικών" στρατηγικών συμμετοχών, εν μέρει προϊόν των χρόνων της χρηματιστηριακής ευφορίας και των "υπεραξιών", ανήκει πλέον στο παρελθόν. Πέρα από τις -πιθανώς βραχυπρόθεσμες- παρενέργειες που προξένησε στη Σοφοκλέους, η έξοδος των Γερμανών οδηγεί σε συμπεράσματα διαρκείας.

Η περίοδος εξεύρεσης "στρατηγικών επενδυτών" πρόθυμων να λάβουν μικρά πακέτα, χωρίς ισχυρή επίδραση στο management των εταιρειών, ανήκει στο παρελθόν. Είτε πρόκειται για κινήσεις μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών είτε για "μετοχοποιήσεις" εκ μέρους του κράτους, δεν φαίνεται πλέον να υπάρχουν καθόλου περιθώρια για ανεύρεση στρατηγικών, παρά μόνο θεσμικών επενδυτών, όταν το deal δεν περιλαμβάνει ισχυρό "λέγειν" ή και μεταβίβαση της διοίκησης.

Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, θα πρέπει να εκτιμηθούν οι απαιτήσεις των Γάλλων της Credit Agricole (που έπαιξαν για χρόνια τον ρόλο του "παθητικού" στρατηγικού στην Εμπορική), όπως επίσης και η αποχώρηση της Telenor από την CosmOTE.

Έτσι, δεν είναι παράξενο που με αστραπιαία ταχύτητα κυκλοφόρησαν στην -ούτως ή άλλως διψασμένη για εντυπωσιακά σενάρια- αγορά μας οι φήμες και οι "υποθέσεις εργασίας" για συνενώσεις δυνάμεων μεταξύ των ισχυρών του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, ανεξαρτήτως αν υπάρχουν αυτή την περίοδο οι οικονομικές αλλά και οι πολιτικές προϋποθέσεις για την υλοποίησή τους.

Σε αυτή τη φάση, πάντως, είναι δεδομένο το ότι στο επίκεντρο της σεναριολογίας θα βρεθεί η Alpha Bank, για την οποία, άλλωστε, είναι γνωστό από καιρό ότι θεωρείται... "χρυσό κουφέτο" και από τους ξένους αναλυτές, λόγω μεγεθών, νοοτροπίας της διοίκησης αλλά και μεγάλης μετοχικής διασποράς.