Σ

τα τέλη της δεκαετίας του '80 η "Wall Street Journal", σε ρεπορτάζ της για την (εν πολλοίς άγνωστη τότε) Σοφοκλέους, περιέγραφε αυτά που είχε δει ο ανταποκριτής της στην Αθήνα: "Άνθρωποι με πλαστικές σακούλες παντοπωλείων, γεμάτες με χαρτονομίσματα, περίμεναν υπομονετικά στην ουρά έξω από τα γραφεία των λιγοστών χρηματιστών για ν' αποκτήσουν κι αυτοί ένα κομμάτι του καπιταλιστικού ονείρου: να ανοίξουν λογαριασμό για ν' αγοράσουν μετοχές".

Το ρεπορτάζ δεν ήταν άσχετο με την πραγματικότητα, αφού το '87 η κατακόρυφη άνοδος πριν από το "κραχ" του Οκτωβρίου ήταν διανθισμένη με την καθημερινή αγωνία χιλιάδων από Αθήνα και επαρχία να βρουν λεφτά για να τα "αβγατίσουν", συμμετέχοντας κι αυτοί στο παιχνίδι που έδινε πλουσιοπάροχα τα κέρδη και που διαδραματιζόταν για λίγες ώρες κάθε μέρα στο παλιό κτίριο της οδού Σοφοκλέους με τα κιονόκρανα στην είσοδο και το ξύλινο ταμπλό με τις χειροκίνητες αλλαγές των τιμών των μετοχών.

Ήταν εποχή ευδαιμονίας και ο Έλληνας αποζητούσε κι αυτός μια ισότιμη ευκαιρία να μοιραστεί τον πλούτο των υπεραξιών που (μόνο σε τέτοιες εποχές) δεν φαίνεται να έχει τελειωμό!

Η ολιγομελής ομάδα των χρηματιστών ζούσε τον "Χρυσό Αιώνα" της, έχοντας το "μαγικό ραβδάκι" που κατέγραφε κολοσσιαία κέρδη όχι μόνο από τις προμήθειες, αλλά και από την αποδεκτή και μη απαγορευμένη τότε πρακτική του front running (δηλαδή του ν' αγοράζει ο χρηματιστής για λογαριασμό του μετοχές, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το ύψος των αγοραστικών εντολών των πελατών του, που τις εκτελούσε με τον εαυτό του ως... αντισυμβαλλόμενο).

Όπως όλες οι εποχές ευδαιμονίας και εύκολου πλουτισμού έχουν πάντα το τέλος τους, έτσι και η εποχή εκείνη τέλειωσε με την ολιγοπωλιακή τάξη των χρηματιστών να μεταβάλλεται σε ευρύτερη, ανταγωνιστικότερη ομάδα χωρίς όρια μεγέθους και να λειτουργεί με κανόνες, διαφάνεια, αλλά και πολλές υποχρεώσεις.