Ευτυχώς που υπάρχει και η Αυστρία!

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το 2007 είχαν αντιδράσει στην κίνηση της Inform Λύκος να αγοράσει το 85% (κατέχει το 100% σήμερα) της Austrian Cards. Σύμφωνα με αυτούς, η εξαγορά θα χαλούσε την εικόνα της ρευστότητας του ομίλου, θα προκαλούσε κινδύνους και θα διέκοπτε τη γενναιόδωρη μερισματική απόδοση που προσέφερε η μετοχή. Τελικά, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος που παρακολούθησε την πρόσφατη τακτική γενική συνέλευση των μετόχων της εταιρείας, ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο επιτυχημένη κίνηση για την Inform Λύκος από την εξαγορά της Austrian Cards.

Και αυτό, πρώτον γιατί φέτος ο όμιλος θα προσπαθήσει στην Ελλάδα και στη Ρουμανία να αποφύγει τις ζημίες σε λειτουργικό επίπεδο. Άρα, οι προϋπάρχουσες δραστηριότητες του 2007 θα οδηγούσαν πιθανότατα σε ζημιογόνο αποτέλεσμα. Αντίθετα, η δραστηριότητα της αυστριακής θυγατρικής αποφέρει κάθε χρόνο κάποια εκατομμύρια ευρώ κέρδη. Και δεύτερον, γιατί το δάνειο που συνάφθηκε για να γίνει η συγκεκριμένη εξαγορά είναι πολύ χαμηλού επιτοκίου και θα το ζήλευαν ακόμη και οι ισχυρότεροι επιχειρηματικοί όμιλοι της χώρας.

Στην Ελλάδα τώρα, η Inform Λύκος έχει προχωρήσει σε μεγάλες περικοπές δαπανών και το συγκεκριμένο όφελος το έχει χρησιμοποιήσει για να ρίξει τις τιμές και να κερδίσει μερίδια αγοράς, πράγμα που φαίνεται να έχει καταφέρει. Πάντως, σε ό,τι αφορά το μέρισμα, φέτος δε διανεμήθηκε και ορισμένοι αμφιβάλλουν σοβαρά για το αν θα υπάρξει και του χρόνου. Οψόμεθα...

Κουβέντες να γίνονται...

Οι συντάκτες του τραπεζικού ρεπορτάζ έχουν βαρεθεί να γράφουν εδώ και πάνω από δέκα χρόνια περί συγχωνεύσεων. Μιλάμε για τραπεζίτες που όλοι τονίζουν την αναγκαιότητα της συγκέντρωσης του κλάδου σε λιγότερα χέρια, μιλάμε για ένα κράτος που συνεχώς φαίνεται να πιέζει τις τράπεζες προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά που τελικά όλο κάτι συμβαίνει και δεν γίνεται τίποτε...

Η κατάσταση βέβαια δεν διαφοροποιείται στους άλλους κλάδους της οικονομίας. Στις ιχθυοκαλλιέργειες, για παράδειγμα, το σενάριο του ενιαίου ελληνικού σχήματος συζητείται περίπου εδώ και μια πενταετία, ενώ κατά τα τελευταία δύο χρόνια είχε βρεθεί και ενδιαφερόμενος, «ζεστός» για να ρίξει μερικές -όπως έλεγε- εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Καμιά πρόοδος όμως ούτε και σ' αυτήν την περίπτωση.

Το σενάριο της συγκέντρωσης παίζει εδώ και κάποια χρόνια και στον κλάδο της εμπορίας σιδήρου και χάλυβα. Ίδια κατάσταση και εδώ: όλοι μιλούν για την αναγκαιότητα συγκέντρωσης του κλάδου σε λιγότερα χέρια, αλλά κανείς δεν προβλέπει τελικά πως κάτι θα γίνει. Όλα σταματούν όταν φτάνουν «στο δια ταύτα», ή ακόμη και πριν από αυτό... Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν και σε πολλούς άλλους κλάδους.

Οι περισσότεροι αποδίδουν την αδυναμία συγχωνεύσεων σε παράγοντες όπως κουλτούρα των Ελλήνων επιχειρηματιών, ο οικογενειακός χαρακτήρας των περισσότερων επιχειρήσεων, στους τριγμούς που ακολούθησαν μετά από ηχηρές συγχωνεύσεις κατά το παρελθόν κ.λπ.

Κάποιοι άλλοι αμφιβάλλουν για το κατά πόσο οι συγχωνεύσεις θα μπορούσαν να επιδράσουν θετικά στη σημερινή συγκυρία για τις ελληνικές επιχειρήσεις. Το μεγάλο πρόβλημα λένε είναι η υπερβάλλουσα παραγωγική δυναμικότητα (ειδικότερα για τις τράπεζες, πολύ μεγάλος αριθμός τραπεζικών καταστημάτων) και έτσι μια συγχώνευση πολύ λίγο θα ωφελούσε αν δεν έπεφτε «ψαλίδι» στα καταστήματα και στο προσωπικό...