Έδραση: μια ΑΜΚ δεν φτάνει...

Η σχεδιαζόμενη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Έδρασης δεν αρκεί από μόνη της για να ξαναδουλέψει η εταιρεία. Στην καλύτερη περίπτωση θα μετατρέψει σε θετικά τα ίδια κεφάλαια της μητρικής εταιρείας (όχι του ομίλου, αν συνεκτιμηθούν και οι ζημίες του πρώτου φετινού εξαμήνου).

Ακόμη λοιπόν κι αν οι πιστωτές της αποφασίσουν να κεφαλαιοποιήσουν 45 εκατ. ευρώ (αγοράζοντας κάθε μετοχή προς 1,20 ευρώ), στην εισηγμένη δεν θα εισρεύσουν μετρητά. Και αυτό την ώρα που με βάση τις λογιστικές καταστάσεις της 31ης Δεκεμβρίου 2011 (του α' τριμήνου δεν έχουν εκδοθεί ακόμη), υπήρχαν ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις 6,1 εκατ. για φόρους 3,2 εκατ. για ασφαλιστικούς οργανισμούς, 6,3 εκατ. για αμοιβές εργαζομένων και μηχανικών, 13,8 εκατ. για επιταγές κ.λπ. Και αυτό, σε μια κατασκευαστική αγορά που περνάει τη δυσκολότερη περίοδο της ιστορίας της.

Το «κλειδί λοιπόν έγκειται και στο αν οι τράπεζες -ή όποιος άλλος ήθελε προκύψει- βάλει το χέρι στην τσέπη και καλύψει το (αγνώστου ύψους) προτεινόμενο Μετατρέψιμο Ομολογιακό Δάνειο. Από επενδυτικής άποψης τώρα, αν όλα πάνε καλά και καλυφθεί πλήρως η ΑΜΚ της Έδρασης, η εταιρεία θα έχει μια κεφαλαιοποίηση μεγαλύτερη των 45 εκατ. ευρώ. Πιο πάνω δηλαδή από αυτή με την οποία σήμερα διαπραγματεύεται η ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ!

To κεφάλαιο (μικρό και μεγάλο)
δεν έχει πατρίδα...

Οι προσεκτικοί παρατηρητές του Χ.Α. πρόσεξαν πως κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα οι αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου αποτελούν... είδος προς εξαφάνιση! Και όποτε αυτές εμφανίζονται, απευθύνονται είτε στις μητρικές τους εταιρείες (βλέπε ενδοομιλική μεταβίβαση κεφαλαίων) είτε σε περιβόητους «στρατηγικούς επενδυτές» που όλο ακούγονται, αλλά σπάνια έρχονται (κάτι σαν τους. επενδυταράδες σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ).

Στην απουσία των βασικών μετόχων για συμμετοχή τους σε ΑΜΚ των εταιρειών τους έχει συμβάλει και η διαφοροποίηση της στάσης κάποιων τραπεζών σε σχέση με το παρελθόν. Συγκεκριμένα, οι τράπεζες έχουν σταματήσει πλέον τη. συνήθεια να χορηγούν δάνεια προς τους επιχειρηματίες, προκειμένου οι τελευταίοι να συμμετέχουν στις αυξήσεις κεφαλαίου των εταιρειών τους (μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα δηλαδή) και οι τράπεζες έναντι αυτών των δανείων να υποθηκεύουν τις νέες μετοχές των εισηγμένων εταιρειών...

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η ουσία είναι πως εδώ και πολλούς μήνες, οι πλείστοι βασικοί μέτοχοι των εταιρειών έχουν σταματήσει να βάζουν το χέρι στην τσέπη, προκειμένου να στηρίξουν τις εταιρείες τους. Πολλοί δε εξ αυτών, έχουν στείλει τις περιουσίες τους σε κάποια τράπεζα της Βόρειας Ευρώπης ή σε κάποιο ομόλογο υπερεθνικού οργανισμού...

Την ίδια περίοδο οι εφοπλιστές απειλούν πως θα πάρουν τις εταιρείες τους και θα φύγουν αν τους επιβληθούν νέοι φόροι, ενώ χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις «μεταναστεύουν» στη γειτονική Βουλγαρία, στην Κύπρο και αλλαχού!

Βέβαια, πολλοί και από τους «μικρούς» ιδιώτες βρήκαν εύκολα τρόπους να βγάλουν τα λεφτά τους έξω: πότε μέσα από την αγορά ασφαλιστικών-επενδυτικών προϊόντων (έτσι εξηγείται και γιατί κάποιες ασφαλιστικές τα πήγαν πέρσι μια χαρά στον κλάδο ζωής) και πότε, απλά, φυλώντας τα λεφτά τους στη θυρίδα.

Κάποιος θα μπορούσε να θυμηθεί τον Καρλ Μαρξ στη ρήση του ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα». Κάποιος όμως θα μπορούσε να επισημάνει ότι φτάσαμε την ελληνική οικονομία σε τέτοια κατάσταση, που όχι μόνο οι ξένοι, αλλά ούτε και εμείς οι ίδιοι -μικροί και μεγάλοι- δεν την εμπιστευόμαστε...