Όταν η Γερμανία «ψάχνεται»...

Δεν φαίνεται να ξάφνιασε και πολλούς στη Γερμανία το δημοσίευμα των «Financial Times Deutschland» σύμφωνα με το οποίο η Άνγκελα Μέρκελ σχεδιάζει να προτείνει τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τη θέση του επικεφαλής του Eurogroup. Κάθε άλλο μάλιστα, υποστηρίζουν αναλυτές που εδώ και μήνες κάνουν λόγο για μεθοδικό σχεδιασμό της γερμανικής Νέας Ευρώπης, για τον επαναπροσανατολισμό των γεωπολιτικών προτεραιοτήτων τους, για τη σύγκλιση του χρηματοοικονομικού κατεστημένου (Φρανκφούρτης) με τον βιομηχανικό-πολιτικό πόλο (Βερολίνο). Το πιθανότερο είναι η πρόταση της Μέρκελ να επισημοποιηθεί μετά τις γαλλικές εκλογές και να συνοδεύεται από την υπογραφή ακόμη μιας δανειακής σύμβασης, όπως όλα δείχνουν, με την Πορτογαλία.

Γνώστες της γερμανικής σκέψης υποστηρίζουν πως το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη έχουν επεξεργασμένα όχι δύο ή τρία, αλλά περισσότερα σενάρια, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν ακόμη και τη δημιουργία «κλειστής ζώνης νέου μάρκου». Είναι εύλογο το ενδιαφέρον των Γερμανών να αποκτήσουν και τυπικά τον πλήρη έλεγχο του ευρωπαϊκού παιχνιδιού, δηλαδή της κατανομής κονδυλίων και της δημιουργίας άρρηκτων δεσμών χρέους με την αδύναμη ευρωπεριφέρεια.

Στην περίπτωση που η Ελλάδα δεν τα καταφέρει, τότε η Γερμανία θα πρέπει να κινηθεί προς την κατεύθυνση της εξώθησης της χώρας μας από την ευρωζώνη, στη δημιουργία δύο-τριών κύκλων ισχύος με εξωστρεφή προσανατολισμό (στη Μόσχα και στο Πεκίνο) ή ακόμη και στην απομάκρυνση της ίδιας από την ευρωζώνη μέσω της δημιουργίας μιας μικρότερης νομισματικής-τελωνειακής ένωσης. Ακόμη και το σενάριο της αυτόνομης πορείας (κάτι που μέχρι πρότινος φάνταζε αδύνατο) ακούγεται τελευταία σε «ψαγμένους κύκλους».

Γερμανοί αναλυτές παραδέχονται πως το Βερολίνο δεν θέλει να είναι αυτό που θα φανεί πως θέλει να αποχωρήσει -όταν σε βάθος πενταετίας θα έχει ισοσκελίσει το εμπορικό ισοζύγιο με Ε.Ε./Ρωσία/Κίνα και τις λοιπές χώρες των BRIC- καθώς θα θεωρηθεί υπαίτιο της αποτυχίας του ευρώ.

Το επικρατέστερο σενάριο

Προς ώρας, επικρατέστερο σχέδιο θεωρείται αυτό βάσει του οποίου οι Γερμανοί προσφέρουν τα κονδύλια (κατ' αρχάς στην Ελλάδα) εξασφαλίζοντας τη συνταγματικά κατοχυρωμένη απαίτησή τους ακόμη και επί εθνικού πλούτου (δες λειτουργία ειδικού λογαριασμού, αγγλικό δίκαιο και δικαιοδοσία Ανώτατου Δικαστηρίου του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου). Όμως, η δανειοδότηση συνοδεύεται με την επιβολή τόσο επαχθών όρων, που πιθανόν η Ελλάδα ή κάποια άλλη χώρα να μην μπορούν να εκπληρώσουν στη συνέχεια. Δεν είναι τυχαία η πρόσφατη δήλωση-νουθεσία του Β. Σόιμπλε πως η Ελλάδα θα έπρεπε να εξετάσει το ενδεχόμενο της αναβολής των εκλογών!

Ο λόγος για μια τόσο εξωφρενική πρόταση είναι η προφανής ανησυχία των δανειστών-εγγυητριών πως η Αθήνα δεν θα τα καταφέρει. Ο υπουργός Οικονομικών γνωρίζει πολύ καλά ότι η πρότασή του εντείνει το αδιέξοδο της κοινωνίας αλλά και το γεγονός πως η σκλήρυνση της στάσης του δίνει πολιτικούς πόντους. Ας προσεχθεί πως τα ποσοστά δημοφιλίας της Μέρκελ ενισχύθηκαν (στα υψηλότερα επίπεδα από την επανεκλογή της το 2009) με την επίδειξη άτεγκτης πολιτικής και σκληρής γλώσσας κατά των... απείθαρχων και τεμπέληδων Ελλήνων. Μοντέλο που, αν χρειαστεί, μην αμφιβάλλετε πως θα εφαρμοστεί και σε άλλους Νότιους (Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιταλούς).

Μέχρι τότε, το Βερολίνο εύλογα αντιτίθεται σθεναρά σε οποιαδήποτε πρόταση για ποσοτική χαλάρωση της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής (ενδεικτικό το τι γίνεται με το... ευρωομόλογο) υποχρεώνοντας παράλληλα την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αγοράζει τα ομόλογά τους, υποστηρίζοντας το χρέος των αδύναμων χωρών και μεταβάλλοντάς την (την ΕΚΤ...) ουσιαστικά σε κακή-τοξική τράπεζα. Το τελευταίο είναι επίμονη τακτική που πιεστικά και μεθοδικά διαμορφώνεται από τον Β. Σόιμπλε.