T

ο έργο είχε παιχτεί πολλές φορές τα τελευταία τρία χρόνια: η κυβέρνηση ανακοίνωνε κάποια νέα μέτρα (και τα εφάρμοζε όταν ήταν φοροεισπρακτικά), η τρόικα έκανε τις εκτιμήσεις της και τις παρατηρήσεις της, η εκάστοτε δόση εγκρινόταν, ακολουθούσαν συστάσεις κ.λπ. κ.λπ. Παράλληλα, ο πόλεμος δηλώσεων για την κατάλληλη στρατηγική στην Ε.Ε. συνεχιζόταν αμείωτος, με τις πλέον αντικρουόμενες δηλώσεις και εκτιμήσεις να βλέπουν το φως της δημοσιότητας και να διαμορφώνουν εκρηκτικό κλίμα.

Το σκηνικό άλλαξε, όμως, τους τελευταίους δύο μήνες. Παρότι η σύνοδος κορυφής του Ιουλίου έκανε κάποια σημαντικά βήματα για να ενισχύσει τις χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα, η Ελλάδα προχώρησε... σημειωτόν. Και καθώς οι εκτιμήσεις για το ΑΕΠ, την ανάπτυξη, το χρέος, γενικώς για όλα, έσπασαν τα... βυθόμετρα, τα πράγματα πήραν άγρια τροπή.

Την αποχώρηση των εκπροσώπων της τρόικας ακολούθησαν η σαφής απειλή για «τέλος» στις δόσεις καθώς και σαφείς δηλώσεις ότι μελετώνται σενάρια (ελεγχόμενης) χρεοκοπίας της Ελλάδας. Η τριμερής τηλεδιάσκεψη Μέρκελ - Σαρκοζί - Παπανδρέου, που ακολούθησε, άφησε ένα τελευταίο παράθυρο ανοιχτό για τη χώρα, αφότου βέβαια η ελληνική πλευρά ανέλαβε απόλυτες δεσμεύσεις ότι τα αναγκαία μέτρα θα ληφθούν ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους.

Το αποτέλεσμα; Η φράση «και τώρα τρέχουμε» είναι σαφής. Το ευρωτελεσίγραφο βάζει στην άκρη επικοινωνιακές προτεραιότητες, πολιτικάντικες ισορροπίες και αντιπολιτευτικές κορόνες ευκαιρίας. Ο δρόμος είναι μονής κατεύθυνσης και από τη στιγμή που τον έχουμε επιλέξει (αντί για την επιστροφή στη δραχμή κ.λπ. κ.λπ.) δεν έχει επιστροφή.

Έτσι, έστω και τώρα, έστω και στο παρά πέντε, μας δόθηκε ο αναγκαίος χρόνος για να... επαναματαξεκινήσουμε εκ νέου. Όμως, μετά δεν έχει άλλη παράταση. Έρχεται η ώρα των penalty (αγγλιστί, για να θυμηθούμε ότι η λέξη σημαίνει «ποινή»), στα οποία μάλλον μας προορίζουν για μπάλα...