O

ταν ο Νίτσε έγραφε «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», μάλλον δεν εννοούσε τις ελληνικές κρατικές επιχειρήσεις. Διότι το ελληνικό «κομματικό» κράτος έκανε ό,τι μπορούσε για να τις σκοτώσει (κακοδιοίκηση, υπερπληθώρα προσωπικού και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός...) και στις περισσότερες περιπτώσεις το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργήσει ατροφικούς γίγαντες, αδύναμους να παράγουν πλούτο.

Το οξύμωρο στην παρούσα κατάσταση είναι πως αυτοί οι ατροφικοί γίγαντες καλούνται να σώσουν ένα μέρος από τη χαμένη παρτίδα της οικονομίας με τη... δημιουργική εξόντωσή τους, την πώλησή τους, η οποία θα γεμίσει σε κάποιον βαθμό τα άδεια ταμεία του υπουργείου Οικονομικών και θα δείξει στους ξένους επιτηρητές τη διάθεσή μας να απαλλαγούμε από βαρίδια του παρελθόντος - αν μη τι άλλο.

Ανεξάρτητα από τα επιχειρήματα υπέρ ή κατά των αποκρατικοποιήσεων (πεδίο σύγκρουσης διαφορετικών οικονομικών σχολών, άλλωστε), τα περιθώρια για διαφορετική πολιτική είναι ελάχιστα, αν όχι ανύπαρκτα. Το κράτος χρειάζεται χρήματα επειγόντως. Και ανεξάρτητα από τα ίδια τα επιχειρήματα, υπάρχει και ένα χρηματιστήριο που ήδη αρχίζει να προβλέπει επί χάρτου υπεραξίες και αλλαγές, ανακατατάξεις και κέρδη. Ένα χρηματιστήριο που ήδη φαίνεται να έχει βρει το story της επόμενης μέρας...

Στο θέμα αυτό επικεντρώνεται το Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11), για να εξετάσει τα πώς, τα γιατί και τα πόσο στο ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων. Και η αλήθεια είναι ότι, όσο κι αν το περιβόητο πρόγραμμα των 50 δισ. ευρώ φαντάζει υπεραισιόδοξο, η πώληση εταιρειών του Δημοσίου μέσα στην επόμενη πενταετία θα μπορούσε να βοηθήσει την προσπάθεια της χώρας να επαναφέρει τη δημοσιονομική της πορεία σε πρωτογενές πλεόνασμα, να την ελαφρύνει από το βάρος των δυσβάστακτων τόκων που κατευθύνονται στο εξωτερικό, να αναβαθμίσει τη λειτουργία των ίδιων των εταιρειών που θα ιδιωτικοποιηθούν και να δημιουργήσει ισχυρότερες μετοχές στο Χ.Α.

Όλα αυτά, βέβαια, υπό όρους και προϋποθέσεις (που εκτίθενται αναλυτικά). Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε νέο story...