Ε

δώ και πολύ καιρό οι τακτικές... Βαλκανιζατέρ (δείτε -ξανά, ξανά, ξανά- την ταινία) που ακολουθήσαμε στην οικονομία έχουν αποδειχθεί... υπερχρεοκοπημένες. Τα παιχνίδια με το ΑΕΠ, τις απογραφές, τις «άσπρες τρύπες» των ταμείων, την άθροιση της παραοικονομίας, τους δείκτες, που άλλα έλεγαν το πρωί κι άλλα το βράδυ, όλα αυτά, τέλος πάντων, που καθιέρωσαν στη συνείδηση όλων τα περίφημα greek statistics, έλαβαν βίαιο τέλος.

Ας επαναλάβουμε τον πλεονασμό (πια...) ότι η κρίση που ζούμε είναι η πιο απτή απόδειξη. Ας θυμίσουμε όμως και κάτι που μάλλον δεν τονίζεται επαρκώς: η ελληνική περίπτωση έγινε αφορμή και αιτία για να φανούν οι τρύπες στη «δαντέλα» της ευρωζώνης αλλά και οι άλλοι κακοί μαθητές της, οι οποίοι μπορεί να καλύπτονται πίσω από εμάς, όμως δεν μπορούν να κρυφτούν κι από τις «λατρεμένες» τους, αμείλικτες αγορές.

Καλώς ή κακώς, το ντόμινο των εξελίξεων που έχει ξεκινήσει ξεφεύγει πια από τα δικά μας χέρια και τις δικές μας δυνάμεις. Όταν απειλείται πλέον η συνοχή της ίδιας της ευρωζώνης, όταν προσπάθειες δεκαετιών για το κοινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα απειλούνται να καταργηθούν βίαια, το παιχνίδι πάει στους μεγάλους «παίκτες», σε όσους άλλωστε έχουν επενδύσει πραγματικά σε αυτό (και όχι σε εκείνους που... δανείστηκαν για να παίξουν και οι ίδιοι λίγο...).

Γι' αυτό, το πραγματικό στοίχημα για την ελληνική οικονομία (και για το Χ.Α. οπωσδήποτε) παίζεται στις Βρυξέλλες. Κι αυτό το θέμα εξετάζεται αναλυτικά στο Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11), για να καταδειχτούν τα πραγματικά μέτωπα στα οποία θα κριθεί η πορεία της οικονομίας (σε γενικές γραμμές) και του χρηματιστηρίου.

Κι αν για το Χ.Α. οι εξελίξεις αυτές λειτουργήσουν ως θρυαλλίδα ανοδικής αντίδρασης, για την οικονομία απλώς θα εξασφαλιστεί η απαραίτητη ηρεμία όχι για να... αράξουμε, αλλά για να προωθηθούν απρόσκοπτα τα απαραίτητα εκείνα μέτρα που θα δώσουν πραγματική (και χειροπιαστή) ανάπτυξη. Άλλωστε, είπαμε: Βαλκανιζατέρ... τέλος.