H

συζήτηση για την κρίση στην ελληνική αγορά κατά κανόνα επικεντρώνεται στον αντίκτυπό της στις επιχειρήσεις και στην κοινωνία, καθώς τα στοιχεία για την ανεργία, τα λουκέτα, τις δανειακές υποχρεώσεις κ.λπ. μοιάζουν με ατελείωτη πομπή... Επιταφίου. Αλλά και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Το μέγεθος της κρίσης την οποία ζούμε παραπέμπει σε πολύ παλαιότερες εποχές και σε χρόνια που μάλλον μόνο οι πατεράδες μας θυμούνται...

Υπό αυτήν την έννοια, φαντάζει παρήγορο το γεγονός ότι κάποιοι προχωρούν σε εκτιμήσεις για το πότε θα βγούμε από αυτό το τούνελ. Ήδη αρκετοί ειδικοί διατυπώνουν τις προβλέψεις τους και στοιχειοθετούν το «πώς» και το «πότε» για αντιστροφή πορείας. Και γι' αυτόν τον λόγο ο «Μ» στο Cover Story (σελ. 10 - 11) επικεντρώνεται στα νεότερα δεδομένα σχετικά με αυτό το μείζον θέμα.

Κατά βάση περιγράφονται και εξετάζονται οι δύο «σχολές σκέψης»: Οι απαισιόδοξοι εκτιμούν ότι το πλήγμα από την τριετή ύφεση θα είναι πολύ σοβαρό και θα χρειαστεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να μπορέσουμε να επανέλθουμε σε τροχιά πραγματικής ανάπτυξης. Στην καλύτερη περίπτωση, βλέπουν ομαλοποίηση της κατάστασης, αν δεχτούμε ότι τα κατά βάση εισπρακτικά μέτρα της κυβέρνησης δεν θα επηρεάσουν καταλυτικά τον παραγωγικό ιστό της χώρας.

Οι πιο αισιόδοξοι θεωρούν πως η κατάσταση θα αρχίσει να αναστρέφεται από τα μέσα του επόμενου έτους, λόγω αφενός της βελτίωσης των δημοσιονομικών (που θα επιτρέψει στη χώρα να δανειστεί εκ νέου από τις αγορές) και αφετέρου της σταθεροποίησης των εισοδημάτων (αν δεχτούμε ότι δεν θα επιχειρηθεί νέα φοροεπιδρομή στους συνήθεις υπόπτους...).

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση έχει ανοίξει και όλοι πια αναζητούν τον πάτο του βαρελιού. Κι αυτό, όμως, με μία κοινή συνισταμένη στις εκτιμήσεις τους: τα μέτρα για την πραγματική τόνωση της οικονομίας και της ανάπτυξης. Αλλιώς... θα παραμείνουμε στα στοιχήματα...