E

να από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που έχει χάσει το ελληνικό χρηματιστήριο, και μάλιστα πλεονέκτημα για το οποίο «υπερηφανευόταν» επί χρόνια, είναι αυτό των υψηλών μερισματικών επιδόσεων. Απώλεια ασφαλώς λογική και αναμενόμενη, καθώς οι συνθήκες ασφυξίας στην αγορά έχουν γυρίσει στο κόκκινο τις οικονομικές επιδόσεις των εταιρειών, οπότε, πολύ απλά, δεν υπάρχουν κέρδη για διανομή...

Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν κάποιες επιχειρήσεις που αντέχουν, οι οποίες έχουν επιδόσεις τέτοιες που τους επιτρέπουν να «ανταμείψουν» με μέρισμα τους επενδυτές οι οποίοι τις έχουν επιλέξει. Το γεγονός κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο είναι, αφού, πέραν της «αυταπόδεικτης» αξίας του μερίσματος, στη δεδομένη συγκυρία είναι δυνατόν και να αντισταθμίσει μέχρι έναν βαθμό τις απώλειες στο ταμπλό.

Έτσι, στο Cover Story του (σελ. 10 - 11) ο «Μ» εστιάζει σε αυτό το θέμα, εντοπίζοντας 11+4 εισηγμένες που μπορούν να πάνε κόντρα στο ρεύμα και να διατηρήσουν τις υψηλές μερισματικές αποδόσεις τους. Παράλληλα, εξετάζεται μια σειρά εταιρείες οι οποίες «παραδοσιακά» χαρακτηρίζονταν από τα γενναία μερίσματα που απέδιδαν, αλλά τώρα δεν φαίνονται σε θέση να ακολουθήσουν...

Σε αντίστιξη με το Cover κινείται το θέμα των σελ. 32 - 33, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μας... Μέσα σε λίγα χρόνια, η Τουρκία έχει καταφέρει να εξελιχθεί σε αγαπημένο προορισμό των fund managers και μάλιστα όλα δείχνουν ότι θα ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Το πώς και το γιατί εξετάζονται και εκτίθενται αναλυτικά μέσα από τις εκτιμήσεις και τα σχόλια των διεθνών επενδυτικών οίκων.

Το θέμα ασφαλώς, πλην του (όποιου, όσου και για όποιους, όσους...) «εθνικού» ενδιαφέροντος, έχει και την επιχειρηματική του διάσταση, καθώς αρκετές είναι οι εταιρείες με παρουσία στη γείτονα. Κι είναι ίσως ειρωνικό το γεγονός πως τώρα εμείς ανησυχούμε για ό,τι ανησυχούσε τους Τούρκους πριν από λίγα χρόνια, όταν εμείς διακρινόμασταν με το ευρώ, τους Oλυμπιακούς Aγώνες και με άλλα οικονομικά καλούδια...