Η

κατάσταση στην οικονομία δεν δείχνει ορατά σημεία βελτίωσης, αντίθετα σε ορισμένους τομείς φαίνεται πως υπάρχει ακόμα δρόμος προς τα κάτω. Έτσι, οι πιέσεις στον επιχειρηματικό κλάδο εντείνονται, όπως έδειξαν (παραστατικότατα...) τα αποτελέσματα εξαμήνου. Υπάρχει, όμως, ένας κλάδος για τον οποίο οι πιέσεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Ο λόγος για τις τράπεζες.

Αν όλο το προηγούμενο διάστημα είχε φανεί η απόλυτη ανάγκη να προκύψουν μεγαλύτερα, ισχυρότερα και πιο εύρωστα σχήματα στην ελληνική αγορά, τώρα φαίνεται πως αλλάζουν και οι όροι αυτής της ανάγκης: δεν είναι ζήτημα προοπτικής και ανάπτυξης, αλλά επιβίωσης, και μάλιστα επιβίωσης της ίδιας της οικονομίας grosso modo, καθώς η ρευστότητα στην αγορά είναι το πραγματικό κλειδί για την έξοδο από την κρίση και την ύφεση.

Όμως, τα προβλήματα για τις τράπεζες πολλαπλασιάζονται: πρέπει να θωρακίσουν τις καταθέσεις τους, να ελέγξουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνειά τους και να προχωρήσουν σε περικοπές του λειτουργικού τους κόστους. Υπάρχει όμως και ένα σημαντικότερο μέτωπο: γνωρίζοντας ότι η χρηματοδοτική ενίσχυση από την ΕΚΤ δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα, αναζητούν τρόπους ενίσχυσης της κεφαλαιακής τους επάρκειας. Κι όλα αυτά υπό ασφυκτική χρονική πίεση, γιατί κάθε παράταση στην αβεβαιότητα σημαίνει ότι τα προβλήματα επιδεινώνονται.

Αυτά τα νέα δεδομένα στο μέτωπο των τραπεζών εκθέτει και αναλύει το Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11), στο οποίο δίνεται όλο το πλέγμα των ανοιχτών μετώπων για τον κλάδο. Παράλληλα, εξετάζεται ο συσχετισμός τους με την κυβερνητική πολιτική σε μια σειρά ζητήματα, αφού είναι επιβεβλημένη η παράλληλη πορεία τους στα προβλήματα της οικονομίας, πολύ περισσότερο που το κράτος διαθέτει ισχυρή παρουσία στον κλάδο.

Είπαμε, όμως: η διαφορά τώρα έγκειται στο ότι υπάρχει αυξημένη χρονική πίεση και δεν υφίστανται περιθώρια για παλινωδίες ή για θεωρητικές προσεγγίσεις. Κοινώς, τρέχουνε (και τρέχουμε...).