Η μητέρα των μαχών...

Για «θερμό φθινόπωρο» έχουν μιλήσει όλοι οι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες της χώρας και το ζήτημα επικεντρώνεται όχι τόσο στο πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στην πραγματική οικονομία (η ύφεση θα συνεχιστεί), όσο στο κατά πόσον η κυβέρνηση θα καταφέρει και στο επόμενο εξάμηνο να συνεχίσει να περνάει διαρθρωτικές αλλαγές παρά την αντίδραση των συνδικάτων.

Βέβαια, αντιπαραθέσεις κυβερνήσεων με συνδικάτα έχουν συμβεί συχνότατα στο παρελθόν, με τα συνδικάτα να κερδίζουν τη συντριπτική πλειονότητα των «μαχών». Αυτήν τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν. 1. Γιατί δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που αντιμετωπίζει κλίμα έντονης δυσπιστίας στην ελληνική κοινωνία, αλλά και τα συνδικάτα, η επιρροή των οποίων στην κοινή γνώμη φαίνεται πως είναι χαμηλότερη από ποτέ. 2. Γιατί καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει το περιθώριο ήττας. Αν χάσει η κυβέρνηση, αυτό θα σημάνει αδυναμία πληρωμών για τη χώρα και πτώση (όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της ίδιας της οικονομίας)... Αν χάσουν οι συνδικαλιστές, θα οδηγηθούν σε πολλοστή βαριά ήττα μέσα στο ίδιο έτος (θυμίζουμε ότι προϋπήρξαν το ασφαλιστικό, το φορολογικό, το εργασιακό, μειώσεις εισοδημάτων στους δημοσίους υπάλληλους κ.λπ.). Και πεποίθηση πολλών είναι ότι, αν περάσουν οι θέσεις της κυβέρνησης στα πιο σκληρά συνδικάτα της χώρας, στη ΔΕΗ και στον ΟΣΕ, τότε θα έχουμε και το τέλος του συνδικαλισμού, με τη μορφή τουλάχιστον που τον είδαμε να εξελίσσεται στη μεταπολιτευτική περίοδο. Θα σαρωθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, προβλέπουν ορισμένοι. Θα τερματιστεί το καθεστώς εσωτερικής κατοχής που επικρατούσε εδώ και χρόνια στις ΔΕΚΟ, θα πουν ορισμένοι άλλοι. Και τα δύο, υποστηρίζουν κάποιοι τρίτοι...

Έκλεισε «παράθυρο», άνοιξε πόρτα!

Ο πρώτος χειρισμός της κυβέρνησης στο μέτωπο της ενέργειας ήταν ομολογουμένως έξυπνος. Έδειξε λοιπόν να ανθίσταται απέναντι στη βούληση της «κακιάς τρόικας» απορρίπτοντας την πώληση του 40% των μονάδων της ΔΕΗ σε ιδιώτες αλλά και το θέμα των απολύσεων στον ΟΣΕ.

Με τον τρόπο αυτόν όχι μόνο κέρδισε χρόνο απέναντι στους συνδικαλιστές (οι οποίοι «τσίμπησαν» και εκτέθηκαν με δηλώσεις του τύπου «θα ματώσουμε»), αλλά παράλληλα διεύρυνε και την ατζέντα των αλλαγών σε όλο το μέτωπο της ενέργειας, αφήνοντας ίσως πολύ μεγαλύτερα περιθώρια δραστηριοποίησης στον ιδιωτικό τομέα, σε σχέση με το σενάριο της πώλησης του 40% των μονάδων της ΔΕΗ. Και ας μην ξεχνούμε ότι ο κλάδος της ενέργειας είναι από τους πολύ λίγους στους οποίους εκφράζεται μεγάλο ενδιαφέρον για επενδύσεις στη χώρα μας...