Για πρώτη φορά...

Η «στρατιωτική» επικράτηση της κυβέρνησης απέναντι στην απεργία των οδηγών αυτοκινήτων δημοσίας χρήσεως σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τον διεθνή Τύπο. Οι «αδιόρθωτοι κινδυνολόγοι» το θεώρησαν μία ακόμη ένδειξη πως η χώρα θα χρεοκοπήσει. Άλλοι έκαναν λόγο για Πύρρειο νίκη, ενώ οι περισσότεροι έμειναν στη βούληση του κ. Γιώργου Παπανδρέου να προχωρήσει στις διαρθρωτικές αλλαγές.

Η ουσία είναι ότι φέτος στην περίπτωση των οδηγών φαίνεται ότι θα ρυθμιστεί μια εκκρεμότητα που επί δεκαετίες καμιά κυβέρνηση δεν τολμούσε να αγγίξει λόγω του λεγόμενου πολιτικού κόστους. Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: μήπως κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στον τρόπο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής στη χώρα σε σχέση με το παρελθόν ή, αλλιώς, μήπως αυτή η φορά δεν μοιάζει με τις προηγούμενες;

Κι αν η Ιστορία δεν επαναληφθεί;

Κρατώντας αυτό το ερώτημα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ας ασχοληθούμε με το μέτωπο της φοροδιαφυγής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από το όλο ζήτημα έχει στηθεί ένας ολόκληρος επικοινωνιακός μηχανισμός! Μια νέα πηγή μεγάλης φοροδιαφυγής εντοπίζεται από το ΣΔΟΕ σε καθημερινή βάση. Κάθε μέρα στα δελτία των 8... αποκαλύπτεται ένα καινούργιο σκάνδαλο και μια τρανταχτή σπατάλη του Δημοσίου.

Από τους γιατρούς του Κολωνακίου πήγαμε στους εφοριακούς που δεν υπέβαλαν φορολογική δήλωση, σε ελεύθερους επαγγελματίες οι οποίοι δήλωναν εισόδημα 20.000 ευρώ τον χρόνο και διαθέτουν σκάφη πενήντα μέτρων, σε δημόσιες υπηρεσίες που έκαναν λογαριασμούς-μαμούθ στον ΟΤΕ λόγω «ροζ» τηλεφωνημάτων κ.λπ.

Η πρώτη αντίδραση του (υποψιασμένου πλέον) κόσμου απέναντι σε όλα αυτά είναι ότι η κυβέρνηση θέλει να περάσει την εικόνα πως αυτήν τη φορά τη νύφη δεν θα την πληρώσουν μόνο οι συνταξιούχοι αλλά και πολλοί από τους Έλληνες που βρίσκονταν μια ζωή στο απυρόβλητο. Η κοινή γνώμη λοιπόν θεωρεί ότι πρόκειται για ένα ακόμη επικοινωνιακό τρικ, όπου, αν και ακούγονται πολλά λόγια, στην ουσία δεν θα γίνει τίποτε. Ή, σχεδόν τίποτε... Επαναφέρουμε όμως και πάλι το προηγούμενο ερώτημα: μήπως αυτή η φορά δεν μοιάζει με τις προηγούμενες; Και πάμε τέλος στα περί εξυγίανσης του κράτους, όπου και σε αυτό το μέτωπο η κυβέρνηση πασχίζει να προβάλει μια εικόνα κινητικότητας και... δουλειάς σε βάθος προκειμένου να κοπούν με το μαχαίρι οι μίζες, να περιοριστεί το κόστος, να μπει τάξη, να σταματήσουν οι «τρύπες»... «Τα έχουμε ξανακούσει», λένε πολλοί, ενθυμούμενοι τον κ. Κ. Μητσοτάκη (έλεγε ότι για κάθε δύο δημοσίους υπαλλήλους που αποχωρούν θα προσλαμβάνεται ένας), από τον «εκσυγχρονιστή» κ. Κώστα Σημίτη και από τον «επανιδρυτή» του κράτους κ. Κώστα Καραμανλή.

Τώρα, ωστόσο, οι Ευρωπαίοι δεν θα ανεχτούν φαινόμενα τύπου της πάλε ποτέ Ολυμπιακής, η οποία... εξυγιαινόταν είκοσι χρόνια. Αντίθετα, θα δούμε το πρόγραμμα για την εξυγίανση του ΟΣΕ και των άλλων ζημιογόνων ΔΕΚΟ να πρέπει να έχει κατατεθεί έως το τέλος του έτους και να τύχει μάλιστα και της έγκρισης από την τρόικα... Μήπως λοιπόν αυτή η φορά δεν μοιάζει με τις προηγούμενες, ό,τι ενδεχομένως θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για το μακροπρόθεσμο μέλλον της χρηματιστηριακής μας αγοράς;