Στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης

«Κυβέρνηση στα όρια της νευρικής κρίσης». Αυτό προκύπτει από μια σειρά σχεδιασμών, των κινήσεων και τελικά της διαφαινόμενης συμφωνίας με τους προμηθευτές των νοσοκομείων.

Αλήθεια είναι ότι η μέθοδος που επέλεξε η κυβέρνηση - έστω και αν έγινε με «χοντροκομμένο» τρόπο, απέφερε κάποιο όφελος: μετέφερε (και μάλιστα χωρίς κόστος) κάποια χρόνια αργότερα, κάποιες ήδη καθυστερούμενες επί μακρόν χρονικό διάστημα υποχρεώσεις της.

Γιατί ο τρόπος ήταν «χοντροκομμένος»; Μα, γιατί όσο και αν υποστηρίζουν αρκετοί παράγοντες της αγοράς, «οι προμηθευτές των νοσοκομείων δεν έχουν ανάγκη», ή «είναι αμφίβολο αν πολλές από τις παραγγελίες έχουν καν παραδοθεί» κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι το κράτος έχει εγκρίνει τις παραλαβές, πως έχει αναγνωρίσει το ποσό που οφείλει και που -εντελώς αντισυμβατικά- ζητά μια μείωση τιμών γύρω στο 20%, μετά μάλιστα από μια τετραετία καθυστέρηση!

Δηλαδή οι τόκοι τεσσάρων ετών συν το 20% της έκπτωσης, τότε πάμε σε ζητούμενη έκπτωση πάνω από το 50%! Τι σημαίνει αυτό; Ότι όποιος από τους προμηθευτές του Δημοσίου είχε προνοήσει και τιμολόγησε στα ύψη, ή όποιος είναι απατεώνας, τελικά θα επιβιώσει και, ενδεχομένως να βγάλει κι από πάνω. Όποιος είχε κάνει το λάθος να δουλέψει με συνέπεια και «με το σταυρό στο χέρι» μάλλον την έχει πατήσει χοντρά...

Από την άλλη πλευρά, όμως, αναδύονται ορισμένα νέα ερωτήματα:

1. Με πόση σοβαρότητα και κυρίως με τι τιμές, θα κατεβούν οι επιχειρήσεις στους νέους διαγωνισμούς του υπουργείου;



2. Οι προμηθευτές -γνωρίζοντας ότι η παρούσα ρύθμιση είναι η τέταρτη κατά σειρά- είναι δυνατόν να πεισθούν ότι στο εξής όλα θα δουλεύουν ρολόι, ή μήπως φοβούνται ότι μετά από κάποια χρόνια θα κληθούν και για πέμπτη ρύθμιση;



3. Και τέλος, όταν η Moody's και κάθε οίκος αξιολόγησης ενημερώνεται γι' αυτές τις εξελίξεις (ότι π.χ. τα ελληνικά νοσοκομεία δεν έχουν γάζες...), πώς μπορεί να μην επηρεαστεί αρνητικά;

Τα ίδια με τις ασφαλιστικές

Δείγματα κυβερνητικού πανικού όμως βλέπουμε και στην πρόθεση να επιβληθεί χαράτσι 1,5% σε δύο εκατομμύρια ασφαλιστικά συμβόλαια υπέρ Συνεγγυητικού Κεφαλαίου. Έλα, όμως, που η επιβάρυνση του 1,5% (0,75% σε βάρος του πελάτη και 0,75% σε βάρος της εταιρείας) θεωρείται εξοντωτική.

Πρώτον, γιατί η επιβάρυνση που αφορά στους πελάτες είναι ικανή να διώξει πολλούς από αυτούς από τις ασφαλιστικές εταιρείες (αν σκεφτεί κάποιος ότι το τεχνικό επιτόκιο που προσφέρουν, συνήθως δεν ξεπερνά το 3%, η αφαίρεση του 0,75% θεωρείται πολύ μεγάλη).

Και δεύτερον, επειδή σε ένα περιβάλλον όπου τα αποτελέσματα των ασφαλιστικών εταιρειών είναι αδύναμα και που πολλές από αυτές θα πρέπει να προχωρήσουν μέσα στην επόμενη διετία σε μεγάλες αυξήσεις κεφαλαίου (Solvency II) η επιβολή της νέας επιβάρυνσης πολλαπλασιάζει τα υπάρχοντα προβλήματα.

Και τρίτον, μιλάμε για μια εισφορά που ουσιαστικά δεν έρχεται να καλύψει μελλοντικούς κινδύνους, αλλά τις «τρύπες» του Παύλου Ψωμιάδη...