H

συζήτηση για τη νέα εποχή που ορίζει για τη χώρα η «κατάσταση χρεοκοπίας» είχε ξεκινήσει αρκετό καιρό πριν σε θεωρητικό επίπεδο. Θεωρίες και εικασίες και προτάσεις είχαν διατυπωθεί από αρκετούς. Όμως, τα προχθεσινά βίαια επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και ο θάνατος τριών ανθρώπων, όπως και ο (πολύ μεγάλος) όγκος όσων συμμετείχαν στη διαδήλωση προσθέτουν μία νέα παράμετρο στο όλο σκηνικό: δεν υπάρχει πλέον στιγμή για χάσιμο, δεν υπάρχει χρόνος.

Αμφιβολίες για συγκεκριμένα (από τα σκληρά) μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση ασφαλώς μπορεί να εκφραστούν, όμως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την αναγκαιότητά τους. Το μεγάλο ζήτημα πλέον είναι να πειστεί η κοινωνία πως θα υπάρξει δικαιοσύνη και τα βάρη δεν θα επιμεριστούν στους πολλούς «των ολίγων», για να επιβιώσουν αλώβητα τα (wanabe ή κανονικά) golden boys και οι λοιποί έχοντες και κατέχοντες. Και κυρίως ότι αυτά τα μέτρα, αυτή η σκληρή περίοδος προσαρμογής, θα φέρουν αποτέλεσμα, επιτρέποντας την ορθολογική ανάπτυξη ενός κράτους που τώρα πληρώνει την εικονική του ευμάρεια.

Το μόνο βέβαιο αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι τα επόμενα χρόνια θα βρεθούμε σε αλλαγές αδιανόητες μέχρι πρότινος και σε αυτό το θέμα εστιάζει το Cover Story του «Μ» (σελ. 9 - 11), που εξετάζει ειδικότερα τις ριζικές ανατροπές οι οποίες συντελούνται αυτήν την περίοδο στην οικονομία και στην αγορά. Αρκεί να συνυπολογίσει κανείς πως το βιοτικό επίπεδο γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, τα περισσότερα «κεκτημένα δικαιώματα» καταργούνται ή στην καλύτερη περίπτωση αποδομούνται στη βάση τους, το υπάρχον μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό δοκιμάζεται όσο ποτέ κατά το παρελθόν και εμφανίζονται νέοι επιχειρηματικοί «ηγέτες», οι οποίοι ωστόσο θα πρέπει να περιμένουν κάμποσα χρόνια μέχρις ότου καταφέρουν και πάλι να σημειώσουν αξιοσημείωτη κερδοφορία.

Και μέσα σε όλα αυτά, μια Σοφοκλέους που θα αναζητήσει την όποια προσδοκία της σε εκείνους οι οποίοι θα πιστέψουν στη μακροπρόθεσμη προοπτική μακροοικονομικής εξισορρόπησης και οικονομικής ανάπτυξης πάνω σε υγιέστερη βάση... Πάνω απ' όλα, όμως, υπάρχει το βασικό ζητούμενο: χρειάζεται ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο». Και γι' αυτό δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο για χάσιμο.