T

ο «ελληνικό πρόβλημα» επιμένει να κυριαρχεί στην επικαιρότητα όχι μόνο των ελληνικών μέσων (φυσικό είναι αυτό) αλλά και των διεθνών. Και όχι γιατί ξαφνικά στέρεψε από θέματα η επικαιρότητα, αλλά διότι όσο περνάει ο καιρός αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα δεν είναι παρά ένα πολύ μικρό μέρος ενός πολύ μεγάλου και σύνθετου προβλήματος. Αυτό που τελικά δοκιμάζεται αυτές τις μέρες (και θα δοκιμάζεται για αρκετό καιρό ακόμα, μέχρι να δοθούν πειστικές απαντήσεις) είναι η συνοχή (και για κάποιους η ύπαρξη) της ευρωζώνης.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ύστερα από χαρακτηριστική ολιγωρία που επέδειξαν μέχρις ότου κατανοήσουν το μέγεθος και τη σπουδαιότητα της κατάστασης, τώρα καλούνται μέσα από πολύ γρήγορες διαδικασίες -και παρά τη γερμανική «γκρίνια»- όχι μόνο να πυροδοτήσουν το χρηματοδοτικό πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας αλλά και να πείσουν τις αγορές πως μπορούν να στηρίξουν σε βάθος τριετίας τόσο τη χώρα μας όσο και ενδεχομένως τα όποια άλλα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου προστεθούν μελλοντικά στη σχετική λίστα...

Στο πλαίσιο αυτό, είναι μάλλον δεδομένο πως τα περιθώρια κινήσεων και ελιγμών για την ελληνική κυβέρνηση εμφανίζονται περιορισμένα. Όλα σχεδόν εξαρτώνται από τη στάση και την πολιτική των Βρυξελλών κι εμείς δεν έχουμε παρά να εκτελέσουμε, με στόχους σε βάθος χρόνου να ομαλοποιηθεί η κατάστασή μας και να βρεθούμε ξανά σε πορεία ανάπτυξης, όμως... καθαρής, όχι εικονικής...

Στο θέμα αυτό εστιάζει το Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11), το οποίο αναλύει την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί τώρα, τους κινδύνους από τη μετάδοση της ανάφλεξης στον ευρωπαϊκό Νότο (ήδη η Πορτογαλία πήρε θέση στο στόχαστρο των διεθνών funds) και τις πιθανές εξελίξεις σε σχέση πάντα με τις αποφάσεις των Βρυξελλών. Παράλληλα, εξετάζονται τα περιθώρια κινήσεων από την ελληνική κυβέρνηση ώστε να ομαλοποιηθεί η κατάσταση στο εσωτερικό με τις λιγότερες απώλειες και με τις καλύτερες δυνατές προοπτικές... Αλλά είπαμε, το στοίχημα είναι πολύ μεγάλο πια και παίζεται κυρίως αλλού. Και όπως όλα δείχνουν, μόλις τελειώσει (όποτε, με τα όποια «θύματα») αυτή η κρίση, τίποτα δεν δείχνει πως θα είναι ίδιο με ό,τι γνωρίσαμε τα προηγούμενα τριάντα χρόνια...