H

προχθεσινή υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τη S&P ήταν άραγε για μας το κερασάκι στην τούρτα της κρίσης; Ή μήπως πέταξε και τον τελευταίο... φερετζέ (ξέρετε, της γνωστής Μαριορής.) που κάλυπτε τις χρόνιες αδυναμίες και ψευδαισθήσεις μας; Μάλλον, το δεύτερο: οι (εξίσου χρόνιες) εξαγγελίες περί μεταρρυθμίσεων και λοιπών συναφών αποδεικνύονται για ακόμα μία φορά «φούσκα».

Ήταν δεδομένο ότι η ένταση και το βάθος της κρίσης θα αποκάλυπταν τους πραγματικούς αδύναμους κρίκους της οικονομίας σε όλο τον κόσμο (ή, αν προτιμάτε, «θα έβγαζαν τους σκελετούς από τις ντουλάπες»). Έχουμε δει, λοιπόν, μέχρι τώρα ολόκληρες χώρες να χρεοκοπούν (π.χ. Ισλανδία), εταιρείες-κολοσσούς να καταρρέουν εν μια νυκτί (με πλέον πρόσφατη τη Nortel) και ευπρεπείς επιχειρηματίες να προκύπτουν «παπατζήδες» (βλέπε Madoff). Και μάλλον, έχουμε να δούμε κι άλλα.

Τώρα ήρθε η σειρά μας να δούμε τη δική μας κατάσταση καθαρά, επί της ουσίας και χωρίς μακιγιάζ. Όμως, η ευρύτερη προοπτική για την αντιμετώπιση της κατάστασης (δηλαδή πώς θα αποκτήσουμε σοβαρή οικονομία...) είναι υπόθεση πολύ πιο σύνθετη και απαιτεί τολμηρές και σύντονες κινήσεις. Άμεση προτεραιότητα είναι η διαχείριση της τρέχουσας κατάστασης κατ' αρχάς με τρόπο αποτελεσματικό για τα νέα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται και κατά δεύτερο με τρόπο που να δίνει επιπλέον προοπτική. Αυτό το θέμα εξετάζει το Cover Story του «Μ» (σελ. 6 - 7) και αναλύει ποιες κινήσεις και γιατί είναι απαραίτητες να γίνουν τόσο για την οικονομία όσο και για το χρηματιστήριο. Πλην αυτού, όμως, ένα βασικό συμπέρασμα είναι ότι δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια του χρόνου. Ό,τι γίνει πρέπει να γίνει άμεσα και χωρίς υπαναχωρήσεις.

Από εκεί και πέρα, η σκιαγράφηση των νέων προβλημάτων που δημιουργούνται αναλύεται εκτενώς (σελ. 8 - 9) ώστε να καταστεί ακόμα πιο σαφές το εύρος που λαμβάνει η κρίση για την οικονομία και το χρηματιστήριο. Για να καταλήξουμε, από ακόμα μία πλευρά, στη μαγική λέξη «τώρα»...