Μας έχουν... αλλάξει τα φώτα!

Την προηγούμενη κιόλας εβδομάδα σας τα λέγαμε χαρτί και καλαμάρι για τη ΔΕΗ. Είχαμε πει ότι το πρόγραμμα μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης της Επιχείρησης δεν βγαίνει «ούτε με σφαίρες»^. σας είχαμε αναφέρει ότι με τέτοια αποτελέσματα θα υπάρξουν προβλήματα^. ότι οι μέχρι τώρα περικοπές προσωπικού έχουν οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση το κόστος εργασίας (!) και, τέλος, πως υπάρχουν κάποιες φωνές στη ΔΕΗ που ζητούν επιπλέον αυξήσεις για το 2009, πέρα από εκείνες που θα προέλθουν από τη σύνδεση των τιμολογίων με τη Σοφοκλέους.

Δύο λοιπόν ημέρες μετά το φύλλο του «Μ» την περασμένη Παρασκευή (26/9), η Επιχείρηση ανακοίνωσε profit warning για το δεύτερο εξάμηνο και πλήθυναν οι φωνές για πρόσθετες αυξήσεις τιμολογίων.

Το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι οι ίδιες οι τεράστιες ζημίες της ΔΕΗ, αλλά το γεγονός ότι εδώ και τόσα χρόνια δεν έχει κάνει τίποτα ουσιαστικό. Στην πρώτη κυβερνητική θητεία της Νέας Δημοκρατίας τσακώνονταν σαν τα κοκόρια (μέχρι και δίωξη στον εισαγγελέα υπήρξε) ο πρόεδρος με τον διευθύνοντα σύμβουλο.

Και στη δεύτερη (αφού ενοποίησαν τις θέσεις του προέδρου και του διευθύνοντος συμβούλου -«δύο σε ένα»- για να μην τσακώνονται μεταξύ τους) διαφωνούν ο «ενοποιημένος» πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος με τον υπουργό Ανάπτυξης!

Μάταια προσπαθούν!

Τι να σου κάνουν και οι αναλυτές με τις τιμές-στόχους τους; Όταν βλέπουν τις τρέχουσες τιμές να υποχωρούν κατά 20% ή και κατά 40% μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, δεν μπορούν να αφήσουν τις τιμές-στόχους σταθερές! Πρέπει να τις μειώσουν...

Πολλοί εξ αυτών αρχικά αύξησαν το WACC (μέσο σταθμισμένο κόστος κεφαλαίου), δηλαδή ουσιαστικά τον κίνδυνο, προκειμένου να απεικονίσουν την έντονη αβεβαιότητα που επικρατούσε και επικρατεί ακόμα στην αγορά.

Στη συνέχεια, αμφισβήτησαν σε μεγάλο βαθμό τα business plans των εισηγμένων εταιρειών, λόγω της μειωμένης ζήτησης που επικρατεί σε πολλούς κλάδους εξαιτίας της ανόδου του κόστους του χρήματος κ.λπ.

Ούτε, όμως, και με αυτόν τον τρόπο υπήρξε λύση, καθώς η μία πτώση στο ταμπλό διαδέχεται την άλλη και η διαφορά μεταξύ spot τιμών και τιμών-στόχων έχει επανέλθει σε επίπεδα άνω του 40% ή του 50%!

Το πρόβλημα για τους αναλυτές είναι ότι προσπαθούν, με βάση τα θεμελιώδη δεδομένα και τους χρηματιστηριακούς δείκτες, να ερμηνεύσουν το ταμπλό, σε μια περίοδο κατά την οποία επικρατούν έντονος φόβος και υποψία πανικού.

Και εκεί όπου αρχίζει ο φόβος, η οικονομική (και η χρηματιστηριακή) λογική σταματά.