O

κλάδος των κατασκευαστικών εταιρειών στην Ελλάδα είναι, ίσως, αυτός που τα τελευταία χρόνια (πενήντα, τουλάχιστον) έχει προσφέρει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις. Κι αυτό γιατί κάθε περίοδος ανασυγκρότησης της χώρας και υλοποίησης μεγάλων δημόσιων έργων γινόταν αφορμή για την καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο βάσιμα.

Χαρακτηριστικό της ιστορίας αυτής είναι το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος χώρος ακολουθούσε, σχεδόν, σταθερή πορεία: από τις πρώτες προοπτικές που διανοίγονταν, στην υλοποίηση των έργων και μετά στο «ξεφούσκωμα». Κι ακόμα, το γεγονός ότι η πρώτη (η «καλή») φάση του εκάστοτε κύκλου συνοδευόταν από την ίδρυση νέων εταιρειών και τη δημιουργία καινούργιων σχημάτων, που υπόσχονταν ακόμα λαμπρότερες προοπτικές. Αλλά, είπαμε, μέχρι το «ξεφούσκωμα». Μετά ακολουθούσαν τα λουκέτα και η τακτική επιβίωσης...

Αυτήν την περίοδο ο κλάδος διανύει το κλείσιμο ακόμα ενός τέτοιου κύκλου, ο οποίος άνοιξε πριν από, σχεδόν, δεκαπέντε χρόνια, με την προοπτική της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, και οι εισηγμένες που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο του «λουκέτου» είναι αρκετές. Ήδη τα απαισιόδοξα μηνύματα, τα οποία άρχισαν πριν από περίπου δύο χρόνια, πληθαίνουν...

Με δεδομένο ότι είναι πολλοί εκείνοι (ιδιώτες και θεσμικοί) που επέλεξαν τις συγκεκριμένες εταιρείες για να επενδύσουν στο Χ.Α., ο «Μ» επικεντρώνεται στο Cover Story του (σελ. 6 - 7) στην πορεία και στην προοπτική αυτών των επιχειρήσεων. Με ένα σύντομο ιστορικό που δείχνει τη γιγάντωση του κλάδου και τα προβλήματα τα οποία αυτή έθεσε εξαρχής, εξετάζει τις πιθανές λύσεις που διαθέτουν οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις για να ξεφύγουν και να δημιουργήσουν διαφορετική προοπτική.

Και, όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά, αποτελεί τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα στελέχη τους παλαιότερα τόνιζαν πως «στον κλάδο θα μείνουν 4 - 5 μεγάλες εταιρείες» και τώρα βρίσκονται στη θέση να «υποχρεώνονται» να ανοίξουν αυτοί τον χώρο για τους 4 - 5 «μεγάλους» που έχουν ήδη σχηματιστεί και εδραιωθεί...