Σ

τις «χρυσές μέρες του» έπινε πολύς κόσμος νερό στο όνομά του. Αρκούσε μια κίνησή του για να ανακηρυχτεί ο νέος Ρομπέν των Δασών (ή κάτι τέτοιο) ή ο όσιος προστάτης του λαϊκού καπιταλισμού. Κι ο ίδιος ήξερε πολύ καλά το παιχνίδι. Όταν από το βήμα της γενικής συνέλευσης της εταιρείας του επαναλάμβανε τη φράση του Κοέλιο «όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις», αγαλλίαζαν τα πλήθη, γιατί ήξεραν τι ήθελαν: να γίνουν πλούσιοι, και το σύμπαν θα υπάκουε στις κινήσεις του sir...

Αλλά δυστυχώς για το ωραίο παραμύθι, επαληθεύτηκε το τραγούδι του Σαββόπουλου και όχι η ρήση του Κοέλιο: «Πέρασε καιρός, ήρθαν βροχές, ήρθαν μπόρες, πάει η φωλιά, πάν' τα κοτσυφόπουλα» και «δεν με λέν' πια Σταύρο και κυρ-Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη»... Και το όνομά του έχει γίνει ανάθεμα, όπως κλασικά συμβαίνει στους λαϊκούς ήρωες που αποτυγχάνουν.

Σε κάθε περίπτωση, η άνοδος και η πτώση του Θωμά Λαναρά σηματοδοτούν κάτι περισσότερο από ένα ακόμη λαϊκό παραμύθι. Όπως αναλύεται στο Cover Story του «Μ» (σελ. 10 - 11), ουσιαστικά πρόκειται για ένα case study που πρέπει να μελετήσουν καλά οι ενασχολούμενοι με τα χρηματιστηριακά, ως δείγμα μιας προδιαγεγραμμένης κατάληξης.

Και, πέρα από την πορεία της Κλωνατέξ, της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας και της Lannet, το θέμα αφορά και στην πορεία της κλωστοϋφαντουργίας, η οποία αντιμετωπίζει πρωτοφανείς δυσκολίες στο σύγχρονο περιβάλλον. Θα μπορούσε, μάλιστα, να ισχυριστεί κανείς ότι η πτώση του ομίλου Λαναρά δεν συνιστά απλώς το τέλος μιας πολύ συγκεκριμένης επιχειρηματικής και χρηματιστηριακής λογικής αλλά και την παρακμή ενός «παραδοσιακού» επιχειρηματικού τομέα στην Ελλάδα... Με κορωνίδα της παρακμής ένα εξίσου «παραδοσιακό» επιχειρηματικό όνομα.

Στα ευρύτερα χρηματιστηριακά, η εικόνα παραμένει ίδια: ασανσέρ του... τρόμου στην Ελλάδα, γενικώς αρνητική η εικόνα στο εξωτερικό (σελ. 22, 40). Ο αγώνας αντοχής για οικονομίες, εταιρείες και επενδυτές συνεχίζεται...