Η... πικρή περίοδος της Zάχαρης!

Την πιο κρίσιμη, από ενάρξεως λειτουργίας της, περίοδο διανύει η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, η οποία είναι ένας από τους μονοπωλιακά παραγωγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας.

Οι δυσμενείς ρυθμίσεις για την ΚΟΑ ζάχαρης που ενέκριναν οι Βρυξέλλες ανατρέπουν πλήρως το υφιστάμενο καθεστώς λειτουργίας της. Οι ρυθμίσεις αυτές, μάλιστα, δημιουργούν ακόμα πιο δυσμενές περιβάλλον, εξαιτίας του γεγονότος ότι η ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης αντί να εξασφαλίσει την ύστατη ώρα ορισμένα βοηθητικά μέτρα, όπως έπραξαν άλλες χώρες, εξάντλησε τις προσπάθειές της στο να "κυνηγά" την ενότητα του minority block, όταν ήδη ήταν γνωστό στους διαδρόμους των Βρυξελλών ότι είχε διαρραγεί προ πολλού και κάθε χώρα κοιτούσε να σώσει, αν μη τι άλλο, τα "ασημικά" της.

Αποτέλεσμα, η ΕΒΖ εισέρχεται σε μια νέα, δυσμενέστατη εποχή από το χειρότερο σημείο εκκίνησης. Ήδη, η διοίκησή της εξετάζει όλα τα σενάρια και εκπονεί ένα βραχυπρόθεσμο σχέδιο δράσης το οποίο προτίθεται να θέσει υπόψη του βασικού μετόχου, δηλαδή της ΑΤΕ, των εργαζομένων και του υπουργείου έως τα τέλη του Δεκεμβρίου. Όλα, λοιπόν, είναι ανοιχτά. Από το κλείσιμο μονάδων έως τη μετατροπή τους σε ραφινερίες (row sugar) ή ακόμη τη στροφή στην παραγωγή βιοαιθανόλης ή βιοντίζελ.

Ο πρόεδρος, πάντως, της ΕΒΖ Χρ. Κοσκινάς, κατά την τακτική γενική συνέλευση των μετόχων, δεν προσπάθησε να ωραιοποιήσει καμία κατάσταση. Αντιθέτως, όχι μόνον καταφέρθηκε κατά της στρατηγικής που τήρησε η ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης στο τελευταίο στάδιο των διαπραγματεύσεων, αλλά προειδοποίησε ξεκάθαρα ότι κατά την επόμενη διετία η εταιρεία πιθανόν να παρουσιάσει ζημιογόνες χρήσεις, αφού δεν θα προλάβουν να γίνουν οι αναγκαίες μεταβολές.

Πάντως, εκτιμάται ως θετικό το γεγονός ότι στην παρούσα φάση ο βασικός μέτοχος, η ΑΤΕ, εξέφρασε τη στήριξή του στη διοίκηση της ΕΒΖ, υποσχόμενος ότι δεν θα απαιτήσει μέρισμα και θα χρηματοδοτήσει την εισηγμένη με χαμηλότοκα δάνεια. Στις άμεσες προτεραιότητες της διοίκησης της ΕΒΖ είναι να συγκεντρώσει στοιχεία από κάθε εργοστάσιο για το αν θα υπάρξει ικανή παραγωγή, που σημαίνει πρακτικά, αν θα συνεχίσει να υπάρχει ενδιαφέρον από την πλευρά των τευτλοκαλλιεργητών να παραμείνουν στην ίδια καλλιέργεια, και αν είναι δυνατή η μείωση του κόστους παραγωγής. Θα συνεχίσει, επίσης, να εφαρμόζει πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου (στόχος είναι να μειωθεί το προσωπικό κατά 250 άτομα).

Και ορισμένα χρήσιμα νούμερα. Στην κλειόμενη χρήση (30/6/2005) οι πωλήσεις της ΕΒΖ είναι μειωμένες κατά 15,79%, αλλά τα κέρδη προ φόρων αυξήθηκαν κατά 62,65%, εξέλιξη που αποδίδεται εν πολλοίς στην επιτυχημένη λειτουργία των δύο ζαχαρουργείων στη Σερβία. Πάντως, για φέτος εγκρίθηκε μέρισμα 0,05 ευρώ ανά μετοχή...

Απάντηση στην αδράνεια...

Είμαστε για κλάματα και για να ενισχύσουμε αυτή τη... διαπίστωση, η οποία και υφίσταται ως λαϊκή πεποίθηση, ας πάμε για λίγο στον χώρο των ιχθυοκαλλιεργειών, έναν καταταλαιπωρημένο από την κρατική αδιαφορία κλάδο, που όμως έχει τεράστια περιθώρια ανάπτυξης: Οι Τούρκοι εξάγουν σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. από κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα έως ψάρια είτε με μειωμένους δασμούς είτε αδασμολόγητα (όπως τα ψάρια).

Εμείς, όπως άλλωστε και η υπόλοιπη Ευρώπη, εξάγουμε στην Τουρκία προϊόντα ΜΕ δασμούς. Στα ψάρια, συγκεκριμένα, οι δασμοί είναι 28%, που σημαίνει ότι φθάνουν πανάκριβα στον τελικό καταναλωτή, αν και η εκεί παραγωγή δεν είναι και τόσο σημαντική.

Πήγαν λοιπόν οι Έλληνες ιχθυοκαλλιεργητές στον αρμόδιο (επί της Γεωργίας) υπουργό κ. Μπασιάκο και επανειλημμένα του εξέθεσαν αυτή την ανισότητα στο εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών, που μας τοποθετεί σε δυσμενή θέση, και ως απάντηση (πλην των κλασικών διαβεβαιώσεων) έλαβαν την πλήρη αδράνεια του κ. υπουργού! Έτσι, ο Νηρέας, ως leader του χώρου, αποφάσισε να κάνει κινήσεις που θα παρέκαμπταν την αδράνεια των αρμοδίων και θα έφερναν αποτέλεσμα για την εταιρεία χωρίς να χρειαστεί να προσφύγουν στο (παραδοσιακό) "μέσο" προκειμένου να εισακουστούν (ως σύγχρονοι επαίτες!).

Έτσι, αγόρασαν την πλειοψηφική συμμετοχή σε μια μονάδα στην Τουρκία και σε λίγο, αντί να εξάγουμε τσιπούρες και λαβράκια στη γείτονα, θα εισάγουμε (ατελώς) τα ίδια ψάρια εδώ. Και όχι τίποτα, αλλά θα δώσουμε δουλειά και στους άνεργους της εκεί περιοχής, μια που οι δικοί μας φαίνεται πως καλοπερνάνε και δεν χρειάζονται τον μπελά της απασχόλησης. Κρίμα που δεν είναι ψηφοφόροι του κ. Μπασιάκου...