Γενικώς, ευσεβείς πόθοι...

Συνεχίζονται οι δύσκολες μέρες για τον κ. Απ. Αλλαμανή (ΑΛΤΕ κ.λπ.), ο οποίος πασχίζει να πείσει τις πιστώτριες τράπεζες να δείξουν κάποια (περισσότερη) κατανόηση στην προσπάθειά του να φέρει "στρατηγικό επενδυτή" στον πολύπαθο όμιλό του. Επειδή όμως στερείται αποτελεσματικής πειθούς (άλλων εποχών), ακούγεται ότι έχουν έρθει αρωγοί στην προσπάθειά του σημαντικά (και βαρύγδουπα) πολιτικά ονόματα -και από τις δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις- που εκτιμούν ότι θα συμβάλουν στο να πεισθεί ευκολότερα (και αποτελεσματικότερα) ο κ. Μηλιάκος της ΑΤΕ (η οποία είναι και ο μεγαλύτερος πιστωτής).

Κομμάτι δύσκολο όμως αυτό το τελευταίο, μια που ο κ. Μηλιάκος δεν φημίζεται για την... ελαστικότητα ούτε την (αναμενόμενη) ευλυγισία του κάτω από πιέσεις, και δη πολιτικών, άσχετα αν αυτοί είναι των ιδίων πολιτικών πεποιθήσεων, αφού έχει την παρότρυνση να... κωφεύει αλλά και τη σχετική κάλυψη του ιδίου του κ. Κώστα Καραμανλή.

Τις διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες έχει αναλάβει η KPMG, αλλά οι τραπεζίτες έχουν θέσει (για πρώτη φορά) ορισμένες (σκληρές) προϋποθέσεις για να προχωρήσουν οι συζητήσεις προκειμένου ν' αποτραπεί το να "κατεβάσουν τα ρολά" στο μαγαζί Αλλαμανή (κάτι που εξακολουθεί να διαγράφεται πιθανό). Μία απ' αυτές είναι να έρθει η διοίκηση της ΑΤΕ σε face to face συνάντηση με τον (φημολογούμενο) στρατηγικό επενδυτή, αίτημα που στηρίζεται στη λογική ότι "έχουμε ακούσει τόσες φορές για στρατηγικούς επενδυτές από την Εσπερία, αλλά στο τέλος αυτό που επιτυγχάνεται είναι να χάνουμε τον χρόνο μας μιλώντας με φαντάσματα"!

Φυσικά, η αγορά σε άλλες εποχές θα δυσανασχετούσε με την "κωλυσιεργία" και την αμφισβήτηση εκ μέρους των τραπεζών, αλλά σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και θεωρείται απόλυτα φυσιολογική η αργοπορία αυτή, μια που στρατηγικοί επενδυτές μόνο στα παραμύθια υπάρχουν σήμερα (και στη φαντασία εκείνων που είναι... στριμωγμένοι)! Και για να μην παρεξηγηθούμε, να ευχηθούμε να υπάρχει όντως στρατηγικός επενδυτής (όχι της πλάκας!), που να είναι διατεθειμένος να βάλει το χέρι στην τσέπη και να σώσει τον όμιλο Αλλαμανή και μαζί μ' αυτόν να ξελασπώσει (μερικώς) τις πιστώτριες τράπεζες...

Η (επόμενη) μόδα του private banking

Σαν μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι διαφημίσεις των τραπεζών που ασχολούνται με το private banking τον τελευταίο καιρό, λες και οι καλές μας τράπεζες ανακάλυψαν μια μαγική συνταγή που είναι άγνωστη στον πολύ κόσμο και κρύβει μέσα της το μυστικό του εύκολου πλουτισμού. Άντε να το κάνουμε πιο απλό: του πλούτου. Μας δίνεται η εντύπωση ότι η διαφήμιση στεγαστικών δανείων, προσωπικών δανείων, μετοχοδανείων (καλά, αυτά έχουν εκλείψει προ πολλού) και πιστωτικών καρτών πρέπει να έχει φθάσει κοντά σ' εκείνο το σημείο που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν χαρακτηριστικά saturation point (σημείο κορεσμού) και οι τράπεζες αναζητούν νέες πηγές άντλησης εσόδων που δεν έχουν εκμεταλλευθεί στο πρόσφατο παρελθόν.

Έτσι, το private banking, η διαχείριση δηλαδή χαρτοφυλακίου σε πελάτες κάποιας οικονομικής επιφάνειας, είναι ένας νέος τομέας δραστηριότητας που ταιριάζει "γάντι" με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα. Ήτοι, τα επιτόκια είναι ιστορικά χαμηλά, η ανασφάλεια για το αύριο σε υψηλά επίπεδα, το χρηματιστήριο συγκεντρωμένο στα χέρια των ξένων, με απούσα τη δυνατότητα παρέμβασης "εσωτερικών δυνάμεων" (άρα, πάνε τα παιχνίδια μιας άλλης εποχής!), με τους περισσότερους να έχουν πλήρη άγνοια των δυνατοτήτων που παρουσιάζονται σε άλλες αγορές του εξωτερικού και πιο ειδικότερα με παντελή άγνοια στη σύνθετη χρήση χρηματοοικονομικών προϊόντων για να "πάρεις κατιτίς παραπάνω σε απόδοση.

Το έδαφος, λοιπόν, στρωμένο με υποψήφιους πελάτες. Οι τράπεζες μέσα από τη χρήση όλων αυτών των προϊόντων, που παράγονται στην ημεδαπή ή εισάγονται από την αλλοδαπή και τα οποία δεν είναι οικεία στους πελάτες τους, προσφέρουν τις υπηρεσίες της διαχείρισης (του private banking) φυσικά όχι αφιλοκερδώς, αλλά άκρως επικερδώς, περιμένοντας καλές αποδόσεις γι' αυτές με ελάχιστο κίνδυνο απώλειας των κεφαλαίων (τους). Φυσικά, ο πελάτης που "τιμάται" από την πρόσκληση να διαχειριστούν τις (πλούσιες και αδρανείς) αποταμιεύσεις του, νομίζει ότι θα τύχει της ίδιας προσοχής που έχει και ο Bill Gates, μια που κάτω από την "ομπρέλα" του όρου private banking φαντάζεται ό,τι θέλει (και ό,τι τον βολεύει).

Έλα όμως που δεν του χτυπάει την πόρτα η HSBC, αλλά κάποιος πιτσιρικάς με πτυχίο από το Deree (δεν έχουμε τίποτα εναντίον του Deree, για να μην παρεξηγούμεθα), ο οποίος όμως έχει σοβαρά κίνητρα για να τον πείσει να αφήσει την τράπεζα να διαχειριστεί "επαγγελματικά" τα επενδυτικά του κεφάλαια. Έτσι, με το ενδιαφέρον για πρόσθετα έσοδα να έχει αρχίσει να αποτυπώνεται στις διαφημιστικές καμπάνιες των τραπεζών, αναμείνατε να ενταθεί ο ανταγωνισμός και να εμφανισθούν οι πρώτες κρούσεις (αγνώστων σε σας "private bankers").

Μέχρι και η καλή μας Τράπεζα Αττικής ή, ακόμα, η Αγροτική ν' αποφασίσουν κι αυτές να μπουν στο παιχνίδι (που ενδεχομένως να το παίξουν καλύτερα από τους μεγάλους, τους παλιούς και τους μέχρι χθες καλούς), σηκώστε υψηλότερα τις ασπίδες της άμυνας για να προφυλάξετε τα λεφτά σας. Και θυμηθείτε αυτό που είπε κάποτε ένας ζάπλουτος Αμερικανός στον τραπεζίτη που του πρότεινε τρόπους να γίνει πλουσιότερος: "Μα, ΔΕΝ θέλω να γίνω πλουσιότερος! Απλώς, θέλω να παραμείνω... πλούσιος!".