T

ελικά μόνο η Εθνική Ελλάδος "δουλεύει ρολόι" σ' αυτή τη χώρα, ίσως διότι πρώτα έπιασε "πάτο" και εν συνεχεία πήρε Γερμανό προπονητή. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αυτή η εθνική επιτυχία επιχειρείται να αποτελέσει όχι έναυσμα βελτίωσης, αλλά εργαλείο αποπροσανατολισμού.

Για κάποιους απλώς αποτελεί μια απόδειξη ότι γίνονται "θαύματα", ότι ο θεός της Ελλάδας θα δίνει πάντα λύσεις την έσχατη στιγμή. Για κάποιους άλλους αποτελεί "ένδειξη" ότι τα πράγματα δεν μπορεί να είναι και τόσο άσχημα. "Εδώ", σου λένε, "πήραμε το ευρωπαϊκό κύπελλο".

Λίγοι διερωτώνται γιατί έπρεπε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη επιτυχία της Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ.

Στην ουσία, ο αποπροσανατολισμός και η όποια αίσθηση ευδαιμονίας βοηθούν μόνο τα οργανωμένα συμφέροντα, τα οποία εξακολουθούν να "απομυζούν" τις προοπτικές αυτής της χώρας. Κι ένας χώρος στον οποίο εκδηλώνονται σφοδρές "μάχες" μεταξύ τέτοιου είδους συμφερόντων είναι αυτή την περίοδο η Σοφοκλέους.

Αντί να προωθούνται λύσεις που θα δώσουν μέλλον και πνοή στην αγορά μας, διεξάγονται "μάχες" για την προάσπιση εξαιρετικά αμφιλεγόμενων "κεκτημένων", κι ας αποτελούν αυτά διεθνή... πρωτοτυπία (βλέπε Cover Story).

Ουδείς εκ των παραγόντων που μάχονται για τη διατήρηση ενός σαθρού κατεστημένου φαίνεται να συνειδητοποιεί την καταβαράθρωση που έχουν υποστεί οι τιμές της πλειονότητας των εισηγμένων μετοχών (σελ. 15), ούτε και νοιάζονται βεβαίως για τις απώλειες που έχουν υποστεί οι επενδυτές.

Άλλωστε η κυβέρνηση φαίνεται να έχει αφήσει το πεδίο ελεύθερο. Καμία συγκροτημένη πολιτική για το χρηματιστήριο, κανένα πραγματικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων γενικότερα δεν έχει δημοσιοποιηθεί.

"Ο νέος κίνδυνος λέγεται... αποπροσανατολισμός", όπως εύστοχα παρατηρεί στο άρθρο του (σελ. 6) ο Αντώνης Κεφαλάς, ο οποίος επισημαίνει πως ενόσω εμείς πλέουμε σε "Ολυμπιακά (και εσχάτως... ποδοσφαιρικά) πελάγη", ο χρόνος κυλάει χωρίς να λαμβάνονται τα ριζοσπαστικά μέτρα που απαιτούνται.

Άλλωστε τα ελλείμματα μας... ζώνουν (πριν ακόμη συγκεκριμενοποιηθεί ο Ολυμπιακός... λογαριασμός) και το ερώτημα είναι ποιος -και πώς- θα τα πληρώσει (σελ. 9).

Ακόμη και στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων και των αποκρατικοποιήσεων τα βήματα είναι εξαιρετικά δειλά, με τη νέα κυβέρνηση να μελετά -ακόμη- σενάρια επί χάρτου για το 7% της Εθνικής και "επιλογές" για την αξιοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (σελ. 34-35).

Χαρακτηριστική όμως του ελληνικού φαινομένου είναι και η κατάσταση στον χώρο των τηλεπικοινωνιών. Ποιος θα περίμενε ότι και στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας, στον οποίο μετέχουν επιχειρήσεις-"κολοσσοί", θα είχαμε hi tech... παρακάμψεις του πλαισίου λειτουργίας, με τις ευλογίες μάλιστα της ΕΕΕΤ (σελ. 16), που απλώς προσπαθεί να επιβάλει "κανόνες καλής συμπεριφοράς" μεταξύ των εμπλεκομένων!

Είπαμε, νυν υπέρ πάντων τα... συμφέροντα.

Κατάσταση που ουδόλως αναμένεται ν' αλλάξει για όσο επικρατεί η λογική "κάνουμε ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αβγά" μεταξύ των πολιτικών, αλλά ΚΑΙ των οικονομικών παραγόντων αυτού του τόπου.