H

αύξηση των επιτοκίων από την Alpha Bank την περασμένη εβδομάδα "τρόμαξε" τους κυβερνώντες, που είδαν να καταρρέει το οικοδόμημα της πλασματικής ανάπτυξης και ευδαιμονίας τους, και απογοήτευσε τους ανταγωνιστές της, οι οποίοι βλέπουν να πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να ακολουθήσουν (ίσως) κι αυτοί τα βήματα της Alpha.

Έμμεσα, όμως, σκιαγραφήθηκε το μεγάλο πρόβλημα στον σημερινό τάπητα της οικονομίας μας, που δεν είναι άλλο από την ύπαρξη πολλών τραπεζών οι οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν αντλώντας κερδοφορία από μια συγκεκριμένη (και περιορισμένη) "πίτα", μην έχοντας πλέον τις προσοδοφόρες πηγές της αλήστου μνήμης περασμένης τριετίας.

Ένα πρόβλημα που επιδεινώνεται μέσα από τις αγκυλώσεις της νομοθεσίας και τον φόβο του αυριανού ανταγωνισμού από το εξωτερικό. Tόσες τράπεζες λειτουργούν, μικρές και μεγάλες, ελληνικές και ξένες, από πού θα βρουν τα έσοδα για να επιβιώσουν; Oπότε, λογικός φαίνεται και ο επόμενος προβληματισμός: Xωράνε τόσες τράπεζες στην Eλλάδα; Όσο χωράνε τόσες τράπεζες άλλο τόσο χωράνε και κάπου εκατό χρηματιστηριακές στη σημερινή Σοφοκλέους.

Tο κακό είναι ότι οι τράπεζες (σε αντίθεση με τις χρηματιστηριακές που έχουν ήδη ξεκινήσει τον νομοτελειακό κύκλο τους) όλες θέλουν ν' αρμέξουν την ίδια αγελάδα με τον ίδιο τρόπο που πάει να το κάνει κι ο διπλανός τους, με αποτέλεσμα ο (ευκαιριακός) ανταγωνισμός να συμπιέζει μεν προσωρινά το κόστος του χρήματος και των προϊόντων (προσελκύοντας την πελατεία), αλλά από την άλλη να λειτουργεί σαν βραδυφλεγής βόμβα, μια που αναπόφευκτα μειώνεται και η ποιότητα της πελατείας. (...)